Stanisław Remuszko zmarł 26 grudnia 2020 r. Był dziennikarzem, publicystą, działaczem społecznym, współzałożycielem naszego stowarzyszenia, sąsiadem z Osiedla Prowadził blog „Stanisława Remuszki” (remuszko.pl) – podało w niedzielę na Fb Stowarzyszenie Spółdzielców Osiedla „Jary”.

Informację o śmierci Remuszki potwierdziła PAP Danuta Frączek ze Stowarzyszenie Spółdzielców Osiedla „Jary”.

Urodził 30 stycznia 1948 r. w Warszawie. Po ukończeniu studiów matematyczno-fizycznych na Uniwersytecie Warszawskim w 1972 r. pracował jako dziennikarz w tygodniku „Zorza” i dzienniku „Słowo Powszechne”. W latach 1983–89 był pracownikiem Głównego Urzędu Statystycznego. Od stanu wojennego publikował w prasie podziemnej pod pseudonimami: Andrzej Piast, Ewa Bilińska, Ewa Rajska, J. Luty, Maciej Drzewiec, Mikołaj Białostocki, Redaktor, Referendarz, Sekretarka, Stanisław Major.

Prawda o „Gazecie Wyborczej”

Wiosną 1989 r. podjął pracę w powstającej „Gazecie Wyborczej” na „osobiste zaproszenie Adama Michnika” - jak powiedział Łukaszowi Kaźmierczakowi w wywiadzie dla „Przewodnika Katolickiego (12.02.2009 r.). W 1990 r. odszedł z zespołu „GW”.

Do głowy mi nie przyszło, że wyrodzi się z niej coś, co będzie zaprzeczeniem idei leżących u jej powstania. Oczekiwaliśmy, że Wyborcza stanie się gazetą nas wszystkich, wytęsknioną wolną trybuną całego społeczeństwa, w której po latach cenzury będą mogli zabierać głos ludzie prezentujący cały wachlarz poglądów demokratycznych — z prawa, z lewa i ze środka. Z czasem okazało się jednak, że ramy owego vox populi stają się coraz węższe, a on sam zaczyna nabierać wyraźnego „różowego” koloru. Dlatego też, po niespełna półtora roku pracy w Gazecie, strząsnąwszy proch z sandałów odszedłem, nie chcąc brać udziału w czymś, co było nie tylko sprzeczne z tymi założeniami, ale przede wszystkim niemoralne

— opowiadał Remuszko Kaźmierczakowi.

Efektem tego epizodu był książką Stanisława Remuszki pt. „Gazeta Wyborcza. Początki i okolice” (Oficyna Rękodzieło, 1999).

Wielka aktywność dziennikarza

Później utworzył własne Biuro Badania Opinii Ulicznej „Sonda”. Był założycielem kilku stowarzyszeń, m.in. Towarzystwa Poczty Podziemnej zrzeszającego zbieraczy znaczków pocztowych wydawanych nielegalnie w stanie wojennym, Towarzystwa Hobbitycznego utworzonego dla miłośników Tolkiena, Towarzystwa Amatorów Niektórej Twórczości Stanisława L. - dla miłośników Lema, Stowarzyszenia na rzecz Państwa Neutralnego Światopoglądowo „Neutrum”.

Od lat 90. jako wolny strzelec, współpracował m.in. z „Czasem Krakowskim”, „Kurierem Polskim”, Radiem WAWa, „Tygodnikiem Solidarność” i „Nowym Państwem”.

Opublikował kilka książek, m.in. „Kobiałka i inne opowieści sądowe” (2005), „Wariacje obywatelskie” (2008), „Świątynia Opatrzności Bożej” (2009), „Czytadło podróżne” (2015), „Proces” (2016), „Moje Lemorum”, (2018), „Lem-Remuszko (korespondencja 1988-93)” (2019).

29 czerwca 2020 r. na swoim blogu Stanisław Remuszko, w tekście zatytułowanym „Mój testament”, napisał: „moja niemoc umysłowa rośnie z dnia na dzień. Pewnie niedługo pójdę sobie, i człowiek by tylko chciał, aby stało się to szybko, bezboleśnie i bezszpitalnie, czyli we własnym domu. Ponieważ jestem sam jak palec (okoliczności życzliwie pomińmy), nikt mnie nie potrzyma za rączkę ani nie znieczuli duchowo. Tak być nie musi, ale zapewne tak będzie”.

Miał 72 lata

gah/PAP