Prezes Radia Nowy Świat Piotr Jedliński złożył publicznie samokrytykę. Musimy ze smutkiem przyznać, że uległ on podszeptom kół reakcyjnych i klerykalnej propagandy, skutkiem czego dopuścił się przestępstwa, polegającego na wygłoszeniu mowy nienawiści. Z zimną krwią, bez najmniejszych skrupułów i bez cienia litości nazwał bowiem mężczyznę mężczyzną. Nie zrozumiał, na czym polega upragniony „skok z królestwa konieczności do królestwa wolności”.

Na szczęście aktyw płciowy zachował rewolucyjną czujność i zdemaskował transfobiczne poglądy szefa rozgłośni. Swoje oburzenie wobec groźnego rewizjonisty we własnych szeregach wyraził lud nieheteronormatywny miast i wsi, pisząc szereg listów wyrażających potępienie dla zbrodni motywowanej nienawiścią.

Od szkodliwych poglądów Jedlińskiego publicznie odciął się też kolektyw radia, który ustami Magdy Jethon i Wojciecha Manna dał odpór wrażym siłom, prezentując niezachwianą wierność ideałom genderyzmu-elgiebetyzmu. Pod wpływem zdrowej, szczerej i konstruktywnej krytyki skruszony szef radia przyznał się do heteronormatywnych błędów i wypaczeń. Groźba odchylenia prawicowo-nacjonalistycznego została więc przez egzekutywę zduszona już w zarodku.

Niestety, istnieje obawa, że zbrodnia Jedlińskiego nie wynikała jedynie z jego fałszywej świadomości płciowej, lecz była rodzajem celowej dywersji ideologicznej, uderzającej w podstawy budownictwa nowego ustroju. Wiele wskazuje bowiem na to, że figurant prowadzi podwójną grę: nadal myśli, że mężczyzna jest mężczyzną, ale głośno mówi coś innego. Musi jednak pamiętać, że dla ludzi dwulicowych nie ma miejsca pod tęczowym sztandarem.

Publiczna samokrytyka to stanowczo zbyt mało, by zmyć z siebie hańbę myślozbrodni. Konieczna jest dymisja z funkcji prezesa radia. W trudnych chwilach nie można powierzać kluczowych urzędów niesprawdzonym towarzyszom. Dobrze więc, że do dymisji doszło. Walka płci zaostrza się bowiem w miarę rozwoju genderyzmu, a kadry decydują o wszystkim.