Spoko (II). Jeszcze poczekajmy, jeszcze się nie spieszmy..

Tekst opublikowany na stronie SDP.pl

Ale niektórzy bardzo niespokojnie przebierają nogami. Chociaż w miejscu. Niecierpliwość dziennikarska w walce o ważne, dobre sprawy jest wskazana. Niepokój powyborczy – nie. Po prostu dobrego dziennikarza powinno się cenić. I to winno mu gwarantować pracę, zatrudnienie w jego zawodzie. Usłużny, koniunkturalny to tchórz i propagandzista. Owszem, pobryluje ale rychło sam się eliminuje z zawodu, bo go nikt nie słucha.

Dziennikarzy w Polsce jest kilkanaście tysięcy. Jeden Dąbrowa uzurpujący sobie prawo do psucia wiarygodności I Programu Polskiego Radia, albo Ordyński (ostatnia deska ratunku tych co idą precz) – to naprawdę nic! Idzie fala młodych, wykształconych dziennikarzy, znających języki obce i pozbawionych genu strachu utrwalonego w poprzednich latach przez władzę w środowisku żurnalistów. Te nowe sympatyczne główki wymienią stare skrzypiące rupiecie. To będzie proces naturalny i niechybny. Nie należy go sztucznie przyspieszać. Odwrotnie. Trzeba powiedzieć wszystkim dziennikarzom dobrej woli: macie teraz wielką szansę. Pomożemy zabierając nadzorców dotychczasowych, którzy tak kurczowo trzymają się politycznych nominacji. Oni tak postępują, bo wiedzą, że niewiele potrafią w zawodzie. Jeśli nawet coś tam umieli to zapomnieli. Trudno zresztą przesiadać się z BM-ki na rower. „Doswidania!”.

A więc koledzy – macie teraz wielką szansę. Zacznijcie choćby od uczciwego przedstawienia tych polityków, którzy świeżo się pojawili. Choćby wojewodowie – wielu z nich jest bardzo młodych. Ale to pojęcie względne. Często „stary” biega, a „niby młody” stęka. Rozum jest w głowie a nie w nogach.

Spieszcie więc reporterzy i redaktorzy z tym uczciwym przedstawianiem kto zacz. Spieszcie, bo czas nagli. Nowa władza idzie jak burza. A tu kłody i kłody walą się pod nogi. Wściekli – wystraszeni już nie tylko straszą demonstracjami w kraju ale zwracają się do obcych.

Oto kanapowe pseudo stowarzyszenia dziennikarskie, które nawet wszystkie razem zmieściłyby się na szezlongu z Ikei, wysyłają oświadczenia. Koleś o nazwisku (niedawno rządowym) Bobiński, który sam się wybrał na nie wiadomo dokładnie „co” i tym bardziej „po co” - chce wyjść z medialnego niebytu i pluje na widać nie bardzo jego własny kraj. Na innej znowu kanapce wiercą się ramole udając „zawodowców”, choć nikt ich już nie pamięta, a jeśli nawet to z nie najlepszej strony. Ot, paskudni zdrajcy Polski.

Oczywiście nadciągnie walec i to wszystko wyrówna. Sęk w tym, że on turla się powoli. A szkody wobec Polski dokonywane są tu i teraz (Jetzt und Heute).

Nie obawiałbym się tak bardzo o zagraniczną prasę polskojęzyczną (głównie jak wiadomo niemiecką). Chociaż oczywiście – spokojnie i konsekwentnie – należy ją repolonizować. Nie obawiałbym się, bo ta prasa jest w rękach prywatnych właścicieli, a ci dopasują się do każdej władzy troszcząc się przede wszystkim o własny zysk.

Unia Europejska chce mieć większe wpływy niż powinna. Polska chce o tym rozmawiać spokojnie. Niestety niektórzy „nasi” zapominają w Brukseli skąd ich ród i gniazdo. Zły to ptak, który własne kale. Żeromski słusznie ostrzegał przed krukami i wronami. Na wiosnę zresztą odlecą na północ. Czekamy w skowronki. Ale przednówek jest zawsze głodnawy a i zaorać trzeba. Roboty więc dużo. PSL nie pomoże, bo go prawie nie ma. Ci co z tej partii zostali wprawdzie ładnie wyglądają, ale to delikatne chłopaki i takie trochę bez jaj.

Redaktorzy! Reporterzy! Śmiało do piór, kamer i mikrofonów. „Nie lękajcie się! Nie lękajcie się”. Poczytajcie sobie np. wywiad Frossarda z Naszym Najważniejszym Świętym. Francuski dziennikarz przeprowadził go wiele lat temu. Proroczo!