Gwiazdy od kuchni - Małgorzata Potocka

Kulinarną pasję zaszczepiła we mnie mama. Wspaniale i oryginalnie gotowała nawet w czasach, gdy nie mówiło się jeszcze zbyt wiele o kuchni francuskiej, śródziemnomorskiej czy organicznej. Mama była w kuchni bardzo precyzyjna. Pamiętam, że potrafiła stać nad gotującą się marchewką, by nie trzymać jej w gorącej wodzie dłużej niż 10 minut.

W domu nigdy nie jedliśmy wieprzowiny i białego chleba. Ten ostatni widziałam tylko u dzieciaków w szkole – koleżanki przynosiły bułki na śniadania. Ja dostawałam owoce. Mama zawsze mi powtarzała, że jeśli będę jeść czystą pszenicę, mój mózg stanie się jak beton i nie będzie się rozwijał. Cukier z kolei nazywała trucizną. Mówiła o tym na tyle przekonująco, że nie brakowało mi żadnej z tych rzeczy. Zwłaszcza że gotowała niebanalnie. Była znana ze wspaniałych kolacji. Także dzięki niej wiem, że z kuchnią jest jak ze sztuką. Albo jest się artystą, albo nie. Chociaż pewne potrawy, jak np. sos bearnaise, wymagają przepisu i nazywają się tak, bo robi się je w określony sposób. Ja całe życie eksperymentowałam i tworzyłam własne smaki. Moje gotowanie zaczęłam od kuchni ryżowej, bo wujek przywoził z Wietnamu ingrediencje. Mieszałam je, próbowałam, wszystko mi wychodziło, było smaczne i ostre.

Z czasem mogłam te moje egzotyczne, stworzone w domu smaki porównać z oryginalną kuchnią Wschodu. Pojechałam do Chin i zobaczyłam potrawy zdecydowanie odbiegające od proponowanych jako chińskie w Europie. Kolejne odkrycie to Indie – człowiek tygodniami nie je tam mięsa, a nie czuje jego braku, jest syty i ma mnóstwo możliwości przygotowania potraw. Podczas podróży nauczyłam się prawidłowego używania przypraw, umiem wiele z nich rozpoznać (na świecie są ich setki), ale przede wszystkim bawię się ich zestawianiem, łączeniem. Uwielbiam kuchnię indyjską i tajską. Lubię wyraziste, intensywne smaki.

Zdecydowanie odrzucam słodkie jedzenie. W dzieciństwie mama nie słodziła mi kaszek, co dziś wydaje się nie do pomyślenia, bo do wszystkiego dosypywany jest cukier. Każda rzecz w sklepie – od napoju aloesowego po jedzenie dla dzieci – jest nim „wzbogacana”. Nawet nasi znani kucharze mają problem z odmierzeniem cukru. Czasem dodają go nawet do kapusty kiszonej i sałatek. A przecież można sięgnąć po inne produkty, np. stewię – w miarę zdrowy, naturalny słodzik. Miód odradzam. Za bardzo zmienia smak potraw.

Nie spotkałam ciekawego artysty, który by dobrze nie gotował. Artyści przyrządzanie potraw mają wpisane w swoje życie. A takie tworzenie w kuchni może być nie lada przeżyciem. Dla mnie to także sposób na stres i chandrę. Gotowanie jest jak ożywcza mantra. Gdy jestem zdenerwowana, smutna czy nieszczęśliwa, robię sobie olbrzymie jarzynowe omlety albo podsmażam na odrobinie oliwy i soi dużą ilość jarzyn, po czym przyprawiam na ostro. Wspaniale jest zjeść wielką michę warzywną. To takie moje podstawowe, codzienne danie. Uwielbiam też zupy, w szczególności rosoły rybne.

Bez czego nie mogłaby się obejść moja kuchnia? Bez chili. Na drugim miejscu stawiam curry. Lubię, gdy potrawy są intensywne nie tylko w smaku, ale też w kolorze – czerwone, pomarańczowe, gorące także z wyglądu, pełne temperamentu i radości. Dają dobrą energię, w myśl zasady: „Jestem tym, co jem”.

Notowała Jolanta Gajda-Zadworna "SIECI" NR 15(19)2013

Potrawa dla każdego – pierś z indyka inaczej Indyka kroimy w kostkę. Dobrze go przyprawiamy curry lub kurkumą (ewentualnie czerwoną tandori – do dostania tylko w niektórych indyjskich sklepach). Obtoczone kawałki mięsa dosłownie na minutę wrzucamy na patelnię – chodzi o to, by indyk był soczysty w środku. Do niego możemy zrobić bardzo lekki omlet z porządnie ubitego jajka. Gdy będzie gotowy, owijamy nim mięso. Do środka dodajemy jeszcze chili i świeże liście szpinaku. To po prostu nie może się nie udać.