Adwent - czas nadziei i spotkań z najbliższymi

Adwent to czas o wielkim znaczeniu religijnym, ponieważ niesie on z sobą nadzieję i duchowe oczekiwanie: za każdym razem, kiedy wspólnota chrześcijańska przygotowuje się do świętowania wspomnienia narodzin Zbawiciela, napełnia ją wewnętrzna radość, która w pewnym stopniu udziela się całemu społeczeństwu. W Adwencie lud chrześcijański duchem podąża w dwóch różnych kierunkach: z jednej strony podnosi wzrok ku ostatecznemu celowi swojego pielgrzymowania w dziejach, którym jest spotkanie z Chrystusem, który powróci w chwale; z drugiej, wspominając ze wzruszeniem Jego narodziny w Betlejem, chyli czoło przed szopką

— Benedykt XVI, „Czas nadziei”

Kościół Katolicki niedzielą 30 listopada rozpoczął Adwent, wielki czas oczekiwania na święta Bożego Narodzenia, a jednocześnie Nowy Rok kościelny. W okresie tym wszystkie nasze sprawy oraz myśli będą podporządkowane tradycjom i obrządkom świątecznym, przekazywanym od pokoleń. W świątyniach rozpoczną się poranne msze, tzw. roraty, na które z lampionami podążą przede wszystkim dzieci. Domowy wieniec rozbłyśnie czterema świecami, symbolizującymi tygodnie oczekiwania.

Zapewne niewielu zdaje sobie sprawę, że twórcą adwentowego wieńca był nauczyciel i pastor ewangelicki Johann Heinrich Wichern z Hamburga. Tam, prowadząc szkołę z przytułkiem dla sierot, wpadł na pomysł dekoracji sali z okazji pierwszej niedzieli Adwentu. A był to 1839 rok. Stworzył wyjątkowy świecznik na drewnianym kole z 24 świecami, które zapalano kolejno, każdego dnia, aż do Świąt. Dodatkowa dekoracja w postaci jodły i świerku złagodziła jego nieco surowy stan, komponując wyjątkowy wieniec. Dopiero wiele lat później pastor zmniejszył liczbę świec do 4 i taką wersję adwentowego symbolu kreujemy do dziś. Symbol ten szybko zyskał uznanie wśród Ewangelików, a na początku XX wieku trafił w katolickie progi, pojawiając się w śląskich domach mieszczańskich. Adwent to przede wszystkim okres miłosierdzia. Kiedyś również okres postu. Obecnie głównie kojarzony z radosnym oczekiwaniem, porannymi roratami, domową krzątaniną, ulicami skąpanymi w kaskadzie migocących lampeczek i szałem zakupów.

Dawniej spędzano ten czas rodzinie, na wspólnym, postnym biesiadowaniu, przędzeniu, różańcowej modlitwie. Przy gorącym piecu dziadkowie opowiadali historie niczym z Baśni tysiąca i jednej nocy. Taki zwyczaj przekazywania historii kolejnym pokoleniom, by nic nie zostało zapomniane. Ogień tańczył w piecu, a opowieść zapadała w sercach słuchaczy. Często odbywano próby do inscenizacji Herodów lub Jasełek, w której udział brały zarówno dzieci, jak i dorośli. Pojawiał się również zwyczaj wróżb i przepowiedni, gdzie szczególną uwagę zwracano na sny, zwłaszcza te z pierwszej niedzieli adwentu. Była to wróżba na pierwszy kwartał, a koleje noce dotyczyły kolejnych kwartałów. Zrywane gałązki jabłoni, wiśni i śliwy, które jeśli zakwitły w domu, w wazonie na Boże Narodzenie, wróżyły pomyślny, zdrowy i urodzajny rok. Dziewczęta tradycyjnie robiły adwentowy wieniec ze świerku, zdobiony czerwoną wstążką i szyszkami.

Specjalny kalendarz adwentowy o kształcie drabiny służył do odliczania dni od pierwszego dnia grudnia do Wigilii Bożego Narodzenia, a jego pomysł pochodzi z XIX wieku od niemieckich luteranów. Po drabinie tej dziecię Jezus zstępował w kierunku żłóbka. Tą niebieską drabiną była sama Maryja. Później pojawił się zwyczaj kalendarza adwentowego, z czekoladkami w środku. 24 okienka symbolizują dni do Wigilii Bożego Narodzenia. Najstarszy taki kalendarz pochodzi z 1902 r. Za jego prekursora uznaje się Gerharda Langa (1881 – 1974), dzięki któremu wszystkie dzieci na świecie dziś każdego adwentowego dnia otwierają swoje okienko szczęścia, które już niekoniecznie stanowi zaledwie małą czekoladkę, ponieważ producentom pomysłów nie brakuje i tym samym powstają niezwykłe kalendarze z uroczymi gadżetami, jak choćby te z klockami Lego, tworzące świąteczną opowieść.

Teraz nie pozostaje nic innego, jak odpalić światełka, zacieśnić rodzinne więzi, odnowić tradycje i przeżywać ten czas wyjątkowo, rodzinnie i z otwartym sercem.