"Laleczka". Chucky stał się robotem. Algorytm zamiast tajemnicy zła? To nie dla mnie. RECENZJA

Laleczka Chucky bez Dona Manciniego jest jak Freddie Krueger bez Wesa Cravena. Pozornie wszystko jest na swoim miejscu. Części „Koszmaru z ulicy Wiązów” nie sygnowane nazwiskiem Cravena też nie dorównywały oryginałowi i zdumiewającej ostatniej części. Jednak nawet one miały w sobie miłość do postaci stworzonej przez jednego z mistrzów amerykańskiego horroru. Problem remaku „Laleczki Chucky” polega na nie tylko na braku tej miłości, ale i szaleństwa Manciniego, który postać stworzył w 1988 roku.

No, ale gdzie ma być miłość, skoro nowa wersja nie ma nawet tego, na czym zbudowany był jeden z najpopularniejszych slasherów z „najntisów”. Nie ma tajemnicy demonicznego zła, którą upiorna laleczka została zarażona przez rutuał voodoo. Filmy Manciniego ewoluowały od horroru, przechodząc przez komedię i kończąc na rasowo odjazdowym kampie. Nowa wersja na starcie jest wykastrowana z całej demoniczności. Zamiast voodoo widzimy fabrykę w Wietnamie, gdzie sfrustrowany wyzyskiem informatyk przeprogramowuje jadącą do USA lalkę w zabójczego cyborga. A więc zło idzie wprost z fabryk budowanych przez tych „przeklętych turbokapitalistów” w typie Jeffa Bezosa? Trudno o większy banał.

Buddy jest sterowaną aplikacją i algorytmem zabawką w stylu Alexy właśnie Amazona. Spokojnie pasowałby ten skomunikowany z urządzeniami całego domu android do odcinka „Black Mirror”. Ba, mógłby nawet podać rękę kuriozalnemu robotowi Miley Cyrus z ostatniego sezonu ( taki odjazd bym w sumie chętnie zobaczył). Oparty na scenariuszu twórcy gier video Rylera Burtona Smitha (m.in. „Sleeping Dogs”) i wyreżyserowany przez Larsa Klevberga („Polaroid”) nawiązuje oczywiście do oryginału i próbuje grać schematami horrorów lat 80-tych. Jest więc kilka pomysłowych krwawych jatek (finał w sklepie zabawkowym!) i mrugnięcia okiem do fanów gatunku ( Chucky oglądający „Teksańską masakrę piłą łańcuchową 2”). Są też dzieciaki biorące na swoje barki walkę z potworem jak w świetnym remaku innego klasyku najntisów „To” czy opartego na tym schemacie „Stranger things”. Pojawiają się też żarty zrozumiałe dla widzów wychowanych na popkulturze lat 90-tych ( brawa za „zemstę za Tupaca”!).

Niestety wszystko to jest mechaniczne jak sama laleczka. Zło w niej jest ukryte w danych, a nie czymś „nie z tej ziemi”. A to powoduje, że cała koncepcja horroru nawiązuje do pierwszego „Terminatora” Jamesa Camerona. Mnie taki horror po prostu nie przeraża. Mnie przeraża tajemnica zła, o której nie zapomniał czuwający nad zeszłorocznym sequelem własnego „Halloween” John Carpenter. W „Laleczce” wyparowała ona wraz z kolejnym algorytmem.

Mark Hamill podkładający głos za laleczkę wypada świetnie ( czego innego można się spodziewać po tym Jokerze) i bez wątpienia wznosi film na wyższy poziom. Co jednak z tego skoro zamiast kampowego slashera dostajemy przestrzegający nas przed nowymi technologiami horror o cyborgu, który na dodatek całe zło przejmuje od otoczenia. Bo w przecież zło bierze się ze złego wpływu społeczeństwa a agresor jest zawsze ofiarą. Nawet jak jest Chuckym. Nie tego chciał chyba Mancini.

3,5/6

„Laleczka”, reż: Lars Klevbarg, dyst: Kino Świat