Na Showmax zadebiutowały trzy filmy rosyjskiego twórcy Alekseya Balabanova. Zmarły w  2013 roku reżyser, scenarzysta i producent określany był wizjonerem rosyjskiego kina i jednym z najbardziej interesujących współczesnych europejskich artystów. Był laureatem wielu nagród, głównie świata filmu rosyjskiego, ale również Międzynarodowej Federacji Krytyków Filmowych. Był także nominowany na Festiwalu Filmowym w Wenecji za film Też chcę z 2012 roku.

Jednym z pierwszych wielkich filmów Balabanova był obraz Brat z 1997 roku. Początek lat dziewięćdziesiątych, postsowiecka Rosja. Brudne ulice Sankt Petersburga, a na nich Daniło – młody mężczyzna, który przybywa do wielkiego miasta odwiedzić swojego brata. Bohater bardzo szybko trafia do przestępczego świata, gdzie musi dokonywać coraz trudniejszych wyborów. Brat robi wrażenie naturalizmem i bezkompromisową wizją postsowieckiej Rosji.

Film spodobał się tak bardzo, że Aleksey Balbanov postanowił nakręcić kontynuację. W 2000 roku ukazał się Brat 2. Tym razem bracia wybierają się w podróż do USA, gdzie – mszcząc się za śmierć jednego z przyjaciół – stają do walki zarówno z amerykańską, jak i rosyjską mafią. W obu filmach główną rolę gra Sergey Bodrov Jr., okrzyknięty po swoich występach nadzieją rosyjskiego aktorstwa. Niestety, życie młodego wówczas aktorka zakończyło się tragicznie. Artysta zginął przez lawinę w Osetii Północnej. Jego ciała nigdy nie odnaleziono. Ojcem aktorka był reżyser Sergey Bodrov, artysta działający zarówno w Rosji (Pocałunek niedźwiedzia), jak i w Hollywood (Siódmy syn).

Największy sukces artystyczny Aleksey Balbanov odniósł jednak później. W 2007 roku do kin trafił obraz „Ładunek 200, jeden z najbardziej wstrząsających filmów w historii kinematografii. Sam fakt, że aktorzy, dla których pisane były główne role, zrezygnowali z występu po przeczytaniu scenariusza, świadczy już, jak kontrowersyjnym materiałem jest ten film.

„Ładunek 200” - po rosyjsku „Gruz 200” - to wojskowy termin używany na oznaczenie transportu ciał żołnierzy poległych na froncie i wysyłanych do domu. Aleksey Balabanov służył w armii radzieckiej w jednostce transportu powietrznego. W roku 1983 został wysłany do Afganistanu. W zakres obowiązków oddziału wchodził m.in. transport ciał poległych żołnierzy. Jeden z doświadczonych współtowarzyszy opowiedział mu historię o znikających zwłokach i braku kontroli nad procesem przewożenia ciał do kraju. Opowieść ta stała się inspiracją do napisania scenariusza filmu.