„Gotowi na wszystko. Exterminator”. Gotowi na dobrą polską komedię? RECENZJA

Michał Rogalski zrobił film według najlepszej receptury amerykańskich „feel good movies”. Jest słodko i gorzko, zaś poważne pytania są zadawane z przymrużeniem oka. Wyprodukowany przez Leszka Bodzaka ( „Ostatnia Rodzina”) obraz dowodzi też, że polska komedia coraz wyraźniej się odradza i zrywa z nieznośnym wizerunkiem cukierkowych banałów z Karolakiem i Adamczykiem zmieniającymi się co chwila rolami.

„Gotowi na wszystko. Exterminator” ma klimat kapitalnego brytyjskiego „The Full Monty” z lat 90-tych. Film Rogalskiego ( „Letnie przesilenie” ) opowiada o czterech kumplach, którzy próbują zrealizować porzucone marzenia. Mieszkają w prowincjonalnym miasteczku, będącym…stolicą polskiego ziemniaka. Niegdyś tworzyli obiecujący heavy metalowy zespół Exterminator, który z hukiem się rozpadł na najważniejszym koncercie. Po dziesięciu latach skłóceni koledzy spotykają się na stypie swojego lidera Cypka ( Sebastian Stanki Stankiewicz). Wokalista zespołu Marcyś ( Paweł Domagała) to wieczny dzieciak zatopiony w latach 90-tych. Pasowałby do chłopaków z Quick Stop z uniwersum Kevina Smitha. Choć ma stałą partnerkę ( Agnieszka Więdłocha) i prowadzi sklep z ojcem, to woli grać na starym Atari i łazić po miasteczku ze słuchawkami na uszach.

Wtedy dostaje propozycje od ambitnej pani burmistrz (Dominika Kluźniak), która ma do wykorzystania unijne środki na kulturę. Marcyś widzi szansę na reaktywację zespołu i wypełnienie prawdopodobnej woli zmarłego kolegi. Jednak jego kumple nie są chętni by wchodzić drugi raz do tej samej rzeki. Lizzy ( Piotr Żurawski) gitarę zamienił na pracę w spółdzielczym banku. Basista Jaromir jak dobry ojciec rodziny tyra w fabryce. Perkusista Makar ( Piotr Regucki) wylądował w zakładzie dla psychicznie chorych, gdzie użerać się musi nie tylko z personelem, ale rozbrykaną Julką ( Aleksandra Hamkało). Czy zdecydują się podążać za marzeniami i porzucą nudną egzystencję w mieście dumnym z produkcji ziemniaków? Metalowcy prędko się przekonują, co to znaczy grać na festynie cover Bajmu i Kombii.

Rogalskiego nie ciekawi proste szyderstwo z polskiej prowincji. Nie jest to wykoślawione spojrzenie „warszawki” na Polskę B rodem z głupawego „Pieniądze to nie wszystko” Machulskiego. „Gotowi na wszystko….” to kino ironiczne. Ma też społeczny pazur. Choć błyskotliwie pokazuje uzależnioną od unijnych dotacji i skąpaną w układzikach samorządową politykę, to jest to opowieść uniwersalna. Jak mocno można zgiąć kark w imię marzeń? Jak daleko można posunąć się w kompromisach by nie stracić honoru? Czym jest siła męskiej przyjaźni? Wiele jest goryczy w tych postawionych z przymrużeniem oka pytaniach. „Exterminator” jest filmem o dochodzeniu do dojrzałości, ale też zachowaniu dziecięcej radości z własnej pasji, będąc już odpowiedzialnym za innych człowiekiem.

Jest ten film przede wszystkim uroczą komedią muzyczną. Nie jest to popularny gatunek w polskim kinie. Przydałoby się mu kilka niewielkich skrótów montażowych, które by podkręciły tempo. To ważne, bowiem obsada robi naprawdę świetną robotę. Każdy z głównych bohaterów tworzy wyrazistą i zapadającą w pamięć rolę. Widać, że ekipa improwizowała na planie, co przełożyło się na wiarygodność dowcipów. To samo dotyczy epizodów nie tylko starych wyjadaczy jak Janusz Chabior i  Krzysztof Kiersznowski. Dorota Kołak jest kapitalna jako liderka zespołu seniorek Wisienki, zaś Eryk Lubos rozczula jako chodzący w tandetnym garniturze wredny zastępca pani burmistrz.

Siłą klasycznych polskich komedii było aktorstwo. Brawurowy popis całej ekipy „Gotowych na wszystko…” pozwala w końcu zadać pytanie: jesteście gotowi na dobrą polską komedię? Jeżeli tak, to idźcie do kina!

4,5/6

„Gotowi na wszystko. Exterminator”, reż: Michał Rogalski, dystr: Kino Świat