„Borg/McEnroe” nie jest filmem wyłącznie o sporcie. To przenikliwa i przejmująca historia współzawodnictwa, pokonywania własnych słabości, tresowania ambicji i pierwotnego instynktu walki. Można powiedzieć, że każdy hollywoodzki film sportowy o tym opowiada. Jednak Duńczyk Janus Metz Pedersen nie nakręcił klasycznego sportowego filmu – patetycznego, podnoszącego na duchu i trafiającego w „american spirit”, który zawsze dąży do zwycięstwa. On zrobił subtelne, psychologiczne, autorskie kino. Wysmakowane stylistycznie.

Nie jestem fanem tenisa. Nudzą mnie długaśne mecze, choć jako okropny seksista doceniam walory kobiecego tenisa. Ten film opowiada o jednym z najsłynniejszych meczów w jego historii, który wydarzył się na kortach Wimbledonu w 1980 r. 24-letni i uznany za najlepszego tenisistę świata Björn Borg (Sverrir Gudnason) po raz piąty broni tytułu mistrza. Zimna i opanowana skandynawska maszyna zderza się ze sportowym chuliganem, zaledwie 20-letnim, wybuchowym i pełnym agresji Amerykaninem Johnem McEnroe (Shia LaBeouf). Borg jest królem sportu, ale przez wyniszczające treningi ma zdewastowaną psychikę i pogruchotane życie osobiste. Głodny sukcesu McEnroe musi najpierw pokonać własne słabości, by zapracować na szacunek kibiców. Krzyczy na nich, wygraża sędziom i popada w autodestrukcyjny korkociąg złego chłopca.

Gudnason dusi emocje. Kipi wewnętrznie, podczas gdy jego przeciwnik wybucha. Pedersen przeciwstawiając te dwie skrajnie różne osobowości, wnika we wnętrze obu znakomicie zagranych sportowców. Nie jest to więc film tylko o różnym sposobie na dojście do sportowych szczytów, ale również o zupełnie innej percepcji świata dwóch odmiennych mężczyzn. Subtelna narracja miesza się ze zjawiskowo pokazanym finałowym meczem. Reżyser te dwie formy wyważa, dając nam emocjonalny dreszczowiec rozgrywający się na korcie i w duszach bohaterów. Świetne kino.

5/6

„Borg/MceNroe. Między odwagą a szaleństwem”, reż. jaNus metz pederseN, dystr. Best film