„Gra Geralda”. Znakomita ekranizacja mniej znanej powieści Stephena Kinga. RECENZJA

Ostatnie ekranizacje książek mistrza grozy nie były udane. Poza nową wersją „To” próżno było szukać filmów porównywalnych do „Misery” nie mówiąc już o De Palmowskiej „Carrie”. Porażka „Mrocznej wieży” jest najlepszym dowodem zadyszki filmowców mocujących się z dziełami Kinga. Do gry, nomen omen, musiał wejść Netflix zabierający się za ekranizacje mniej popularnej powieści Kinga „Gra Geralda”.

Do malowniczo położonego w głuszy nad jeziorem domku przyjeżdża zamożne małżeństwo. Jessie (Carla Gugino) i Gerald (Bruce Greenwood) chcą uratować przeżywający kryzys związek. Jak? Poprzez pikantne seksualne zabawy w odosobnieniu. Gerald szczegółowo zadbał by nikt przez weekend nie przeszkadzał i na pewno nie zjawił się w posiadłości. Niewinna zabawa zamienia się w koszmar.Jessie zostaje przykuta kajdankami do łóżka, Gerald dostaje zawału serca i…pada trupem. Przykuta do łóżka Jessie nie może liczyć na pomoc sąsiadów. Mrok pokrywa otoczenie, w domku pojawia się wiecznie głodny pies, w ciemności z oknem kryje się…coś. Na dodatek Jessie prześladuje wydarzenie sprzed 30 lat, które miało miejsce w tym samym domku podczas zaćmienia słońca.

Producenci z Netflixa wiedzieli komu powierzyć lejce takiego thrillera. Mike Flanagan to autor świetnych horrorów „Oculus” i „Ouija: Narodziny zła”. Udowodnił, że czuje ten gatunek. Nie tylko wie jak nie popaść we wtórność, co dziś jest niezwykle trudne w horrorze, ale potrafi doskonale grać nastrojem. „Gra Geralda” jest całościowo oparta na nastroju. O ile „Misery” był teatrem dwóch aktorów, tutaj w zasadzie wszystko jest oparte na roli Carli Gugino. To kreacja wyrazista, umocowana w najgłębszych emocjach. Kamera nie opuszcza twarzy Gugino, na której malują się wszystkie możliwe emocje. Podniecenie, szok, strach, zwątpienie, nadzieja, radość- to naprawdę przejmująca i wspaniała kreacja. Przypomina rolę Jamesa Franco w „127 godzin”. Oboje wcielają się w bohaterów, którzy samotnie muszą wyrwać się ze śmiertelnej pułapki. Zamknięci we własnym umyśle, sparaliżowani lękami są zmuszeni przekroczyć psychiczne i fizyczne ograniczenia by uratować życie.

Powieść Kinga pochodzi z 1992 roku więc z czasu jego feministycznych manifestacji. Rok później powstała znakomita „Dolores Claiborne”. Oba dzieła traktują o skrzywdzonych przez mężczyzn kobietach, które są zmuszone pokonać wewnętrzne demony. „Gra Geralda” jest też metaforą więzienia. Mentalnego zakucia w kajdany, które nakładają na nas traumatyczne przeżycia. Flaganowi udaje się rozegrać całą opowieść między psychologicznym dramatem, thrillerem i rasowym horrorem. Świetna robota.

5/6

„Gra Geralda” dostępna na NETFLIX

-

Nie musisz wychodzić z domu, by przeczytać bieżący numer tygodnika „Sieci”!

Kup e - wydanie naszego pisma a otrzymasz dostęp do aktualnych jak i archiwalnych numerów największego konserwatywnego tygodnika opinii w Polsce. Szczegóły na: http://www.wsieci.pl/e-wydanie.html.