Krzysztof Lang nie nakręcił filmu na miarę wielowymiarowego, znakomitego thrillera „Jestem mordercą” Macieja Pieprzycy. Ten obraz nie jest też awangardowy jak „Czerwony pająk” Marcina Koszałki. Również opowiada o seryjnym mordercy w PRL, ale jest bardziej powierzchowny, mniej pomysłowo wyreżyserowany i wtórny wobec obu osadzonych w komunistycznej Polsce thrillerów. Niemniej „Ach śpij, kochanie” to ładnie wystylizowane i sprawne kino sensacyjne.

Już w pierwszej, brutalnej scenie dowiadujemy się, kto jest mordercą. To Władysław Mazurkiewicz alias Piękny Władek (Andrzej Chyra). Wyperfumowany dżentelmen i zamożny playboy zamordował w czasach stalinizmu 67 osób. No ale przecież w komunistycznym „raju” seryjnych morderców nie było, więc śledztwo od początku było naznaczone grą polityczną. Główną osią scenariusza jest pogoń dwóch milicjantów (Tomasz Schuchardt, Arkadiusz Jakubik) za mordercą. Lang dotyka tematu ubrudzenia się jednostki w zbrodniczym systemie. Schuchardt w roli młodego milicjanta, który dzięki protektorowi z UB pnie się po kolejnych szczeblach kariery, jest wiarygodny i wyrazisty. Jego postać nie ma jednak tylu odcieni, ile ma podobny milicjant z filmu Pieprzycy.

Langa mocniej interesuje snucie opowieści o mrokach PRL. To najciekawsza część filmu.Mazurkiewicz miał przez lata tajemniczą ochronę ze strony służb specjalnych PRL i milicji. Czy tylko dlatego, że nie chciano burzyć wizerunku komunistycznej Polski jako bezpiecznego raju? A może komuniści wykorzystywali go do swoich porachunków? Komuniści są u Langa pokazani jednoznacznie. To bezwzględni i sadystyczni troglodyci (Andrzej Grabowski w swoim żywiole). Bogusław Linda jako ubek nie ma przewrotnego czaru Franza Maurera. To diabolicznie zły manipulator i siepacz, który doskonale odnajduje się w systemie. Złym, upodlającym i autodestrukcyjnym. Wybrzmienie tej prawdy to najsilniejszy punkt momentami nierównego „Ach śpij,kochanie”.

4/6

„Ach, śpij kochanie”, reż: Krzysztof Lang, dystr: Monolit