Fundacja im. Janusza Kurtyki przyznała swoją pierwszą nagrodę. Otrzymała ją książka Tadeusza Wolszy „To co widziałem przekracza swą grozą najśmielsze fantazje. Wojenne i powojenne losy Polaków wizytujących Katyń w 1943 roku”.

Wiąże się z nią przetłumaczenie książki na angielski oraz wydanie jej w Stanach Zjednoczonych.

Prof. Janusz Kurtyka był wybitnym historykiem, szefem IPN w latach 2005-2010. Zginął w Smoleńsku. Fundacja, która powstała staraniem jego rodziny ma służyć propagowaniu na Zachodzie polskiego punktu widzenia na nasze dzieje. O tym jak bardzo potrzebna jest taka działalność możemy przekonać się słuchając choćby opowieści o „polskich obozach zagłady” i dowiadując się, że nasz kraj traktowany jest jako wspólnik w holocauście. Jak zwykle w historii sprawa nie dotyczy wyłącznie przeszłości, gdyż od tego jak postrzegane są polskie dzieje, zależy nasza międzynarodowa reputacja dziś.

W finale konkursu zorganizowanego przez Fundację Kurtyki obok pozycji Wolszy znalazły się jeszcze cztery książki: Mariusza Bechty „Pogrom czy odwet? Akcja zbrojna Zrzeszenia „Wolność i Niezawisłość” w Parczewie 5 lutego 1946 r.”; Lecha Kowalskiego „Korpus Bezpieczeństwa Wewnętrznego a Żołnierze Wyklęci. Walka z podziemiem antykomunistycznym w latach 1944-1956”; Kazimierza Krajewskiego „Na straconych posterunkach. Armia Krajowa na Kresach Wschodnich II Rzeczypospolitej 1939-1945” i Mieczysława Nurka „Gorycz zwycięstwa. Los Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie po II wojnie światowej”. Ta ostatnia została wyróżniona przez jury fundacji.

Wszystkie książki reprezentowały wysoki poziom naukowy. Recenzent merytoryczny książki Wolszy, prof. Włodzimierz Suleja wskazywał, że:

praca dotyczy kwestii w najnowszych dziejach Polski fundamentalnej – kłamstwa katyńskiego, a ujmując rzecz precyzyjniej, jego konsekwencji. Zestawienie losów ludzi, którzy na własne oczy oglądali rozmiary zbrodni i wiedzą tą mogli się dzielić z upowszechnianiem kłamstwa na jej temat przez propagandzistów na moskiewskim żołdzie, choć z polskimi paszportami, najlepiej bodaj definiuje oś swoistego sporu, toczącego się w przestrzeni publicznej. Przedmiotem książki są losy (…) tych ludzi (…), którzy w 1943 r. (…) wyjechali do Smoleńska i Katynia, aby przekonać się o skali zbrodni oraz jej niepodważalnych wykonawcach. (…) Autorowi (…) udało się zgromadzić najbardziej do tej pory kompletną listę świadków. Prof. Wolsza pokazał również, jak zacierano ślady, tworzono fałszywą narrację, starano się kreować potwierdzających kłamliwą wersję świadków. (…) Sposób prowadzenia narracji przez Autora jest tu bardzo przystępny, a zarazem zwarty. Profesor zbadał problem o charakterze kluczowym oraz zachował wszelkie rygory obowiązujące w pracy o charakterze naukowym.