Wojciech Młynarski, tytan rymowanego intelektu. Poeci nie umierają, ale żal ich żegnać

Poeci nie umierają, ale żal ich żegnać. Wojciech Młynarski był twórcą wybitnym. To ta sama półka co Tadeusz Boy-Żeleński, Julian Tuwim czy Marian Hemar. Połączenie w jego przypadku niezwykłego daru obserwacji niuansów codzienności i niebywałej kultury słowa, pozawalało mu tworzyć dzieła doskonałe.

Był z wykształcenia polonistą po Uniwersytecie Warszawskim, ale talent do formy wierszowanej albo się ma albo się nie ma. Wojciech Młynarski był nim obdarzony na poziomie geniuszu. Uprawiał zawód dzisiaj już w zasadzie zapomniany, był tekściarzem. W naszych czasach plastikowych przebojów wykonawcy skoncentrowali się na paru zwrotach męsko – damskich i mielą je na tysiące sposobów. Były jednak takie czasy, czy to w międzywojniu, czy w PRL (niestety górował pod tym względem nad III RP), kiedy autorzy piosenek do ich tekstów podchodzili z pietyzmem i niebywałą maestrią.

Piosenka jest wbrew pozorom trudną sztuką. Trzeba w kilku zwrotkach i refrenie, czasem wyrazić treści, na przekazanie których inni potrzebują opasłych artykułów albo nawet i całych książek. W kreowaniu takich scenek i satyrycznych i lirycznych Młynarski był mistrzem nad mistrze.

Twórczość Wojciecha Młynarskiego emanuje mądrością. To są takie małoformatowe traktaty filozoficzne.

Trudno sobie wyobrazić naszą rzeczywistość bez Wojciecha Młynarskiego. Dziękujemy, że byłeś z nami, bo świat bez Ciebie byłby zdecydowanie smutniejszy i intelektualnie uboższy.