„Zły Mikołaj 2”. Niby wszystko po staremu, ale brakuje świeżości. RECENZJA

To jeden z tych odjazdowych filmów, który nie powinien mieć wcale kontynuacji. Podobnie jak w „Tedzie” czy „Sin City” siłą „Złego Mikołaja” był zaskakujący i szokujący pomysł, który w kontynuacji siłą rzeczy razi wtórnością.

Wyprodukowany w 2003 roku przez braci Coen „Zły Mikołaj” (z nową częścią genialni filmowcy nie mają nic wspólnego) zaskakiwał totalną niepoprawnością polityczną i łamaniem wszelkich standardów „christmas movies”. Ożywczy był sam pomysł na film o zapijaczonym, klnącym na potęgę złodzieju Willie (Billy Bob Thornton), który wraz z nie mniej pokręconym karłem (Tony Cox) pracują jako św. Mikołaj i elf w centrum handlowym, chcąc je obrobić. Druga część bazuje na dokładnie tym samym schemacie.

Zamiast centrum mamy fundację charytatywną, a w szajce Williego pojawia się jego nie mniej zapijaczona i szurnięta matka (Kathy Bates). No i akcja ze słonecznej Kalifornii przenosi się do mroźnego Chicago, gdzie trafia rzecz jasna, mający teraz 21 lat, przygłupi dzieciak Thurman (Brett Kelly). Znów też otworzy serce łajdackiemu złodziejaszkowi. Ten zaś znów zalewa się bourbonem, wymyśla kolejne przekleństwa, „zalicza” kochające strój brodacza Laponii niegrzeczne dziewczynki i w głębi duszy szuka utraconej niewinności. Wszystko to już było 13 lat temu i to w lepszym, bo zupełnie nieogranym wydaniu.

Poza zabawnie napisanymi wulgarnymi przekomarzankami matki z synem i łamaniem kolejnych norm poprawności politycznej sequel „Złego Mikołaja” nie oferuje niczego oryginalnego. Zupełnie jak rozczarowujący, a przecież nie zrobiony gorzej od oryginału, „Ted 2”. Nie przez przypadek bracia Coen nie kręcą drugiej części „Big Lebowskiego” . Dobrze wiedzą, że pewne historie bawią tylko raz. Szkoda, że zielone banknoty zasłaniają filmowcom tę banalną prawdę.

2,5/6

„Zły Mikołaj 2”, reż.: Mark Waters, dystr.: Monolith