Wielu krytyków cmoka z zachwytu nad filmem Michała Marczaka. Ma on przekraczać granicę między dokumentem a fabułą, fikcją a rzeczywistością, snem a jawą.

Rzeczywiście, forma tego filmu jest nowatorska. Co jednak z tego, skoro nic się za nią nie kryje, bohaterowie są irytująco infantylni i przez półtorej godziny paplają o bzdurach? Film Marczaka jest reklamowany jako portret współczesnych 20–latków. Jeżeli rzeczywiście nie jest on karykaturą tego pokolenia, to chyba pozostaje przejść na stronę starych pryków i uciekać od niego jak najdalej. Marczak przez dwa lata filmował życie swoich bohaterów w warszawskich knajpach i klubach. Esencją ich życia jest chillout na placu Hipstera, domówki i przepełnione pseudointelektualizmem rozważania o istocie związków, życia i hipsterowania.

Główny bohater szlaja się po knajpach, spotyka kolejnych równie zblazowanych jak on młodzieńców, wciąga różne kreski, wypija trunki i papla. O miłości, odrzuceniu, samotności. To jednak nie poważne rozważania, lecz właśnie paplanina. Raz bełkotliwa przez narkotyki, innym razem przez infantylizm młodego umysłu. „Wszystkie nieprzespane noce” są po prostu cholernie nudnym filmem, nieusypiającym tylko z powodu irytacji, jaką wzbudza. Marczak nie ma w sobie żadnej autoironii, dystansu do swoich bohaterów. Nie jest tak pretensjonalny jak w poprzednim filmie „Fuck the Forest”, ale męczy równie mocno. Nie ma nic ciekawego i mądrego do powiedzenia. Co ten tytuł wnosi do filmowego obrazu młodych ludzi? Nic. No, chyba że ma obnażyć nicość ich wnętrza.

„Wszystkie nieprzespane noce” mogę pochwalić za jedno. Marczak pomysłowo pokazuje Warszawę. Zaskakująco tnie sceny i miesza oniryczno-narkotyczny klimat z ujęciami warszawskich ulic. Szkoda, że umieszcza na tych ulicach tak żenująco jednowymiarowych bohaterów.

2/6

„Wszystkie nieprzespane noce”, reż. Michał Marczak, dystr. Kino Świat