Jakże to wszystko chwilami przewidywalne. Oto jeszcze przed premierą „Smoleńska” Antoniego Krauze media związane z sektą pancernej brzozy obiegł „news”, że „aktorzy się wstydzą” i żądają wycofania z listy twórców filmu. Błyskawicznie okazało się, że nie aktorzy, a jacyś ludzie z produkcji, i nie wstydzą, a boją represji i utraty innych miejsc pracy (co swoją drogą dużo mówi o systemie w jakim żyjemy i o tym, kto tu stworzył dyktaturę), ale co poszumieli, to poszumieli. A teraz taki, nieprawdopodobny numer robią:

Pomyłka czy ciąg dalszy manipulacji? TVN uderza w film „Smoleńsk”… podstawiając inną osobę pod Artura Wosztyla! Haniebne!

Ale nie dziwmy się. Akurat medialni potentaci mają najwięcej powodów by „Smoleńska” się naprawdę bać. Opis mechanizmu kłamstwa, pokazanie tego od środka, od kulis, to w mojej ocenie jeden z najmocniejszych punktów filmu, najbardziej wstrząsający wątek. Wybijają się tu dwie role. Demonicznego szefa informacji fikcyjnej stacji TVMSAT (ale wszyscy wiemy, że jest w Polsce podobny, prawdziwy), który seriami dostarcza dziennikarzom fałszywe wrzutki o przebiegu tragedii (kłamliwe cztery próby lądowania - nie było żadnej), rzekomych kłótniach przed startem (bzdura), wymyślonej obecności generała w kokpicie (fałsz) itd, itp. W tę rolę świetnie wcielił się Redbad Klijnstra.

I druga postać - Niny, dziennikarki tej stacji, przez tego demonicznego szefa a to uwodzonej obietnicą łatwych sukcesów i kariery, a to zmuszanej szykanami do łamania dziennikarskiego kręgosłupa. Tę postać z sukcesem zagrała Beata Fido. Każdy, kto trochę zna dziennikarski światek wie, jak prawdziwie i przekonująco to zrobiła. Tak było. Sądzę, że w dużej mierze dzięki tym obu aktorom każdy po obejrzeniu filmu przypomni sobie ten natłok kłamliwych komunikatów, to niszczenie i wyrzucanie na margines wszystkich stawiających najbardziej oczywiste pytania, to przedstawianie każdego ruchu obywatelskiego na rzecz prawdy o tragedii jako zagrożenia dla spokoju społecznego. No i poczucie pychy i bezkarności części medialnego świata.

Oczywiście, Smoleńsk” Antoniego Krauze jest opowieścią o śmierci narodowej elity i bardzo logicznie pokazuje jak do tego doszło, kto był tym zainteresowany, jak to przebiegało. Ale to równolegle bardzo mocna opowieść o hańbiących kłamstwach, manipulacjach i przemocy medialnej płynącej po 10 kwietnia 2010 roku z telewizji, części prasy i Internetu. Przemocy zaplanowanej, cynicznej i trwającej do dzisiaj. Z tym wszystkim polskie i wydawane przez Niemców dla Polaków media będą musiały kiedyś się zmierzyć. Bez tego nie ma bowiem mowy o wiarygodności czy wybaczeniu. Ale oczywiście, będą to od siebie odsuwali jak długo się da.

Nic więc dziwnego, że tak się na ten film, w jakże trudnych warunkach powstający, rzucono. Bez litości, bez pardonu. Nie warto tej nagonce ulegać. Warto pójść, warto zabrać bliskich. Dawno nie było filmu tak ważnego, a w wielu momentach i pięknego. Przekonajcie się Państwo sami.