Miał być polski odpowiednik amerykańskiego musicalu „Mamma Mia”. Po seansie chce się jedynie krzyknąć: „O, mamma mia! Co za katastrofa!”.

Informacje o produkcji debiutu reżyserskiego Agnieszki Glińskiej (aktorki i reżyserki teatralnej, bohaterki głośnego konfliktu w Teatrze Studio) były o tyle intrygujące, że obiecywano nam pierwszy, zrobiony na światowym poziomie musical, w którym na dodatek wykorzystane zostaną polskie rockowe klasyki. Rzeczywiście zwiastun filmu z podkładem „Ale wkoło jest wesoło” grupy Perfect dawał nadzieję na elektryzująco świeżą produkcję.

Na pokład filmu zaproszono przecież świetną ekipę, na czele z choreografem Agustinem Egurrolą i wybitnym, nominowanym do Oscara operatorem Pawłem Edelmanem. I faktycznie, pod kątem technicznym film Glińskiej ogląda się dobrze. Edelman ciekawie fotografuje Warszawę, choć ociera się o pocztówkowość nieznośnych polskich komedii romantycznych. Momentami bałem się wręcz, że w kadrze pojawią się jak „obciach ex-machina” ikony cukierkowatych komedyjek Adamczyk z Karolakiem.

Widać, że Glińska, opierając film na barkach charyzmatycznej i niebojącej się aktorskich wyzwań Kingi Preis, chciała się od tej maniery odciąć. Bezskutecznie. „#WszystkoGra” opowiada o trzech kobietach walczących o rodzinny, przedwojenny dom, na którym rękę kładzie pazerny biznesmen (Antoni Pawlicki). Babcia (Stanisława Celińska) skrywa rodzinną tajemnicę, która jest przyczyną obecnych problemów. Jej córka (Kinga Preis) boryka się nie tylko z widmem utraty domu, lecz i własnymi niepowodzeniami życiowymi. Natomiast wnuczka (Eliza Rycembel) ma szansę wyrwać się z domu na staż do Londynu, ale postanawia bohatersko zostać i pomóc rodzinie w walce o posiadłość. W tle pojawiają się zblazowany i chlejący na umór gwiazdor piłki nożnej (Sebastian Fabijański) i komediowe postacie grane przez skądinąd znakomitych aktorów Krzysztofa Stroińskiego i Pawła Wawrzeckiego.

Niestety żadna z tych postaci nie przykuwa uwagi na dłużej. Zupełnie nie wierzę w romantyczną miłość dwójki bohaterów, których dzieli nie tylko różnica wieku, lecz także status społeczno-materialny. Nie rozumiem, dlaczego piłkarz celebryta ma autodestrukcyjną osobowość i dlaczego w środku filmu pojawia się piosenka składająca hołd Warszawie, która przecież nie jest bohaterem produkcji. Gdyby Glińska opakowała swoje dzieło w stricte baśniowy klimat, można by na te wszystkie niekonsekwencje przymknąć oko.

Podstawowym problemem filmu jest brak dobrego scenariusza, co widać w zasadzie na każdej płaszczyźnie. Nie dość, że trudno zrozumieć motywacje głównych postaci w scenach z dialogami, to również część musicalowa wydaje się zupełnie przypadkowa i efekciarska. Piosenki Lombardu, T.Love, Maanamu czy Marka Grechuty sprawdzają się świetnie jako oddzielne klipy, w których widać rękę Egurroli i szczególnie Edelmana. Niestety nie tworzą one spójnej całości z resztą filmu. Rozdźwięk między akcją a kolejnymi utworami sprawia wrażenie, że autorzy scenariusza na siłę chcieli wypełnić czas między kolejnymi popisami choreograficzno-wokalnymi. Glińska powinna wziąć lekcję u Agnieszki Smoczyńskiej („Córki dancingu”), która nie tylko wskrzesiła musical made in Poland, lecz na dodatek zrobiła to w bezczelnie nowatorski sposób.

Całkowitym kuriozum jest już końcówka filmu, która dowodzi, że autorom skończyły się nawet złe pomysły. O ile jeszcze mielizny pierwszej połowy można przeboleć w nadziei, że istnieje jakaś spójna koncepcja reżyserska Glińskiej, o tyle oderwany stylistycznie finał pozwala z czystym sercem rzec, że we „#WszystkoGra” nie gra właściwie nic.

2/6

„#WszystkoGra”, reż. Agnieszka Glińska, dystr. Next Film

Więcej artykułów w nowym numerze tygodnika „wSieci” w sprzedaży od 9 maja br. także w formie e-wydania dostępnego na platformach iOS oraz Android – szczegóły na http://www.wsieci.pl/e-wydanie.html.