Niektóre klasyczne historie muszą poczekać na techniczny rozwój kina, by odpowiednio wybrzmieć. Dokładnie tak jest w przypadku najnowszej wersji „Księgi dżungli”. Któż z nas nie zna dziejów wychowanego wśród dzikich zwierząt Mowgliego?

Jest to bajka tak klasyczna, że nie zamierzam jej tutaj streszczać. Naprawdę warto się kolejny raz zatopić w świat Rudyarda Kiplinga. Nie tylko ze względu na monstrualny budżet 175 mln dolarów, jaki wydano na zjawiskową wizję Jona Favreau. Choć tym razem zekranizowano tylko część opowiadań Kiplinga, to wyciągnięto z nich esencje ich przesłania. Nieczęsto się zdarza, by Hollywood temperował pokusę przykrycia morału klasycznej historii efektami specjalnymi. Tym razem się udało, choć przecież w filmie gra tylko jeden aktor — Neel Sethi!

Wszystkie zwierzęta, które towarzyszą Mowgliemu, wykreowano komputerowo techniką, którą wcześniej stosowali James Cameron w „Avatarze” i Ang Lee w „Życiu Pi”. Bohaterowie ożywają dzięki świetnemu dubbingowi (Żmijewski, Fronczewski, Dereszowska, Frycz, Peszek), ale osobowość każdej z postaci wybrzmiewa głównie dzięki solidnemu scenariuszowi. Tygrys naprawdę jest przerażającym psychopatą, miś ujmującym wałkoniem wyjętym niemal z klasyku Felliniego, pantera zaś kipi odwagą i mądrością.

Widać też w każdej scenie pewną ręką reżysera. Favreau ma na swoim koncie obok takich superprodukcji jak „Iron Man” skromną i subtelną komedię „Szef”. Wie więc, jak nie zgubić w bogatej formie istoty treści filmu. Miesza kino akcji z paradokumentalną stylistyką „trzęsącej się kamery”, ironiczną komedią i delikatnym dreszczowcem, który powodował, że mój siedmioletni synek momentami zakrywał oczy, a ja czułem frajdę z dziecięcych seansów największych arcydzieł Disneya. Istotne jest też to, że Favreau idzie pod prąd ostatnim rewizjonistycznym trendom Disneya, który chętnie odwraca znaczenia swoich najsłynniejszych bajek. Ta ekranizacja jest bardzo konserwatywna i jednocześnie olśniewająca wizualnie. Zastosowano w niej wszystkie najnowsze wynalazki kinematografii, które wgniatają widza w fotel, ale nie powodują uczucia przesytu, co jest nagminne w dzisiejszych wysokobudżetowych produkcjach.

„Księga dżungli” w swoim gatunku jest perełką, którą z pewnością obejrzę jeszcze wiele razy. Choć mam wielki szacunek dla polskiej ekipy aktorskiej, nie mogę się doczekać, by zobaczyć i usłyszeć w rolach Billa Murraya, Scarlett Johansson, Christophera Walkena, Idrisa Elbę czy Bena Kingsleya. Skoro polska wersja jest tak dobra, to jak musi brzmieć oryginał? Z tej dżungli naprawdę nie chce się wracać do realnego świata ludzi. W końcu rozumiemy Mowgliego!

6/6

„Księga dżungli”, reż. Jon Favreau, dystr. Disney