ANT-MAN czyli wszystko co najlepsze w AVENGERS. Recenzja

Zaskakująco świeży film o człowieku-mrówce przywraca to co najlepsze w serii „Avengers”. Humor jest idealnie wyważony z patosem, efekty wizualne porażają, a autoironia przykrywa wszystkie niedostatki logiczne. Robert Downey Jr. Jako Iron Man został godnie zastąpiony przez zabawnego i wyluzowanego Paula Rudda, którego znakomicie dopełnia Michael Douglas.

W tegorocznym „Avengers. Czas Ultrona” czuć było zmęczenie materiału. Robert Downey Jr. w piątym wcieleniu w Tonego Starka był zblazowany nie mniej niż kilka innych postaci. A przecież to jego charyzma ciągnęła całą serię. Twórcy zapowiedzieli więc odświeżenie ekipy Nicka Furiego poprzez wprowadzenie do niej m.in. Falcona. Ant-Man, który symbolizuje wszystkie cechy antysuperbohatera będzie z następnej części „Avengers” najjaśniejszym punktem. Wszystko dzięki świeżemu spojrzeniu Peytona Reeda, który zamiast wikłać się w filmowe naświetlanie skomplikowanego uniwersum Marvela, które ostatecznie i tak odczytują tylko fani komiksów, zrobił film dla przeciętnego widza. I choć dostajemy tutaj całą masę mrugnięć okiem do fanów serii, to spokojnie przygody człowieka-mrówki można oglądać bez znajomości każdego filmu o superbohaterze z tego uniwersum.

Historia Hanka Pyme (Michael Douglas)- naukowca, który wynalazł ( dzięki specjalnemu kostiumowi) sposób na zmniejszanie się ludzi do rozmiarów insektów oraz wybranego przez niego następcy Scotta Langa ( Paul Rudd) idzie w kilka kierunków. Z jednej strony widzimy niebezpieczeństwo dostania się zabójczej broni w ręce korporacji. Przypomina to polityczny pazurek drugiej części „Kapitana Ameryki”. Z drugiej jest to familijna opowieść o relacji ojców z ich córkami. Obaj główni męscy bohaterowie walczą nie tylko ze złem tego świata, ale również starają się uratować ukochane dzieci, których los jest naznaczony ich wyborami. Dzięki klasie Douglasa ten wątek satysfakcjonująco wybrzmiewa, i wcale nie zostaje przykryty przez spektakularne sceny akcji. Ant-Man z założenia jest innym bohaterem niż reszta ekipy „Avengers”. Nie dość, że jest to skazany na 3 lata więzienia „sprawiedliwy łotr” w typie Robin Hooda, to jeszcze jest narażony jak bohaterowie „Kingsajs” Juliusza Machulskiego na przeszkody, z którymi radzi sobie każdy przeciętny człowiek.**

Bardzo dobrze ( jak na ekranizacje komiksu) rozegrana jest warstwa psychologiczna Langa. To bohater z przypadku, który marzy jedynie o odbudowaniu relacji rodzinnych, a dzięki super kostiumowi jest, ku swojemu zaskoczeniu, w stanie pokonać nawet swojego idola z Avengers. Rudd świetnie wygrywa komizm swojej postaci. Jest ironiczny, zdystansowany i zabawny jak Downey Jr. w pierwszych dwóch odsłonach „Iron Man”.

Peyton Reed zaskakująco płynnie rozgrywa też motyw rabunku. Lang musi wykraść główny składnik wynalazku Pyme’a, który dostał się w ręce krwiożerczego Darrena Crossa ( Corey Stoll)- byłego protegowanego znanego naukowca. Sekwencje wykradnięcia wynalazku są przykładem na świetne żonglowanie znanymi filmowymi schematami. Mieszanka „Mission Impossible” z „Ocena’s Eleven” jest podlana muzyką wykorzystaną przez Tarantino w „Jackie Brown”, co samo w sobie jest ukłonem dla wyrobionych kinomanów.

Choć efekty specjalne nie odbiegają od wysokiego poziomu Marvela, to zaskakuje pomysłowość kilku scen. Do historii filmów o superbohaterach przejdą błyskotliwie nakręcone monologi meksykańskiego kumpla Langa (Michael Peña), a bójka ludzi- insektów w walizce sprawia prawdziwą frajdę. Największą siłą „Ant-Mana” jest jednak powiew świeżości w opatrzonym uniwersum Marvela. Świeżości tej serii brakowało i znamienne, że zapewniła ją…mrówka. Cóż, rozmiar nie ma jak widać znaczenia.

5/6

Łukasz Adamski

„Ant-Man”, reż: Peyton Reed, dystr: Disney