wSIECI: LAS MALEŃCZUK PARANO. Chlałem, ćpałem i przetrwałem. Recenzja

Maciej Maleńczuk jest typem wiecznego skandalisty, który dla rozgłosu pojawiał się na okładkach prawicowych tygodników, zgrywając homofoba, by szybko potem walić jak w bęben w katolików. Jego narkotyczno- -alkoholowe wspomnienia miały chyba być polskim „Las Vegas Parano”, szokować graficznymi opisami ćpuńskiej egzystencji.

„Heroinę polecam tylko orłom” — mówi. I choć z pietyzmem opisuje całe to heroinowe upodlenie, upadek i śmierć przyjaciół, to puszcza oko do czytelnika, z podprogowym przesłaniem: oj, czasem walnąć kreskę czy Hermana nie jest źle. Terry Gilliam kilka lat temu też zekranizował narkotyczny pamiętnik dziennikarza Huntera S. Thompsona w sposób bardzo pociągający. Problem w tym, że Maleńczuk nie ma ironii ani błysku amerykańskiego Monty Pythona. Zamiast tego upaja się swoimi niewyszukanymi bluzgami i poczuciem bycia kozakiem w bójkach ulicznych. Trochę obciach.

Nie jest to książka mająca na celu rozliczać polski show-biznes, więc poza drobnymi wtrętami o Ryśku Riedlu, kolejnych zespołach Maleńczuka czy zmarłym raperze Bolcu nie dowiecie się niczego o jego kulisach. Dowiecie się za to o katofobii Maleńczuka, który próbuje przekonywać, że narkotyczno- -libertyńska era lat 90. skończyła się przez wrednych „megafonowych, rozkrzyczanych” katolików.

Ostatecznie z rzekomo szokującej spowiedzi siedzącego za komuny w więzieniu i w zakładzie psychiatrycznym heroinisty, dilera narkotyków i w końcu gwiazdy rocka pozostaje wyłącznie poczucie nudy oraz chęć obejrzenia „Trainspotting”, tudzież przeczytania biografii Iggy’ego Popa. O narkotykach można bowiem opowiadać ciekawie. Ale do tego potrzebny jest większy talent.

Łukasz Adamski

„Ćpałem, chlałem i przetrwałem”, rozmawia Barbara Burdzy, wyd. Czerwone i Czarne

Fragment rubryki Adamski poleca, Adamski odradza z tygodnika wSieci.