WYZNANIA HIENY - życie w cudzych ŚMIECIACH

Czasami przyglądając się tzw. mediom mainstreamowym odnoszę wrażenie, że podział na tabloidy i media „normalne” zanikł - wszystko przykryła informacyjna pulpa.

Dlatego też „Wyznania Hieny” są lekturą tak ciekawą. Nie tylko dają wgląd w pracę ludzi, którzy chcąc grzebać w cudzych, życiowych śmieciach sami się brudzą. Pokazuje też jak nisko upadliśmy jako odbiorcy tych mediów.

Owszem, książkę można a nawet należy - czytać z pozycji wyższości. JA przecież tabloidów nie kupuję! JA ich nie czytam! JA tym się brzydzę!

No ja w sumie nie kupuję i nie czytam. Nie z jakichś górnolotnych powodów, tylko z przyczyny prostej - wiszą mi te niusy.

A jednak tworzenie tabloidu jest opłacalne, mało tego - opłaca się bardziej niż tworzenie poważnych mediów.

Dobra, nie będę tutaj przyczyn tego stanu rzeczy rozdrapywał, bo i tak mi się nie uda. Skupię się na książce i tym co ona oferuje.

Otóż oferuje książka dokładnie to samo co lektura tabloidów - wgląd w czyjeś życie. W tym wypadku - w życie dawnego twórcy tabloidów. Jak wygląda takie życie, które upływa na śledzeniu, robieniu zdjęć z zaskoczenia, tropieniu „ryjów” (polityków) i innych celebrytów, wreszcie - męczeniu własnego organizmu w celu uzyskania najlepszego ujęcia.

Wszystko to opisane zabawnie, wszystko prawdziwe (niestety) i pozwalające nie-czytelnikowi tabloidów nabrać wobec gazet, fachu i treści zdrowego, wyższościowego dystansu.

Dobra rzecz? Dobra. Dająca przy tym satysfakcję wszystkim - czytelnikom tabloidów: bo to wszak kolejny tabloidowy tekst, nie-czytelnikom: bo pozwala na odczuwanie wspomnianej satysfakcji i mnie: bo to ciekawa lektura.

Arkady Saulski