Czasem od konkretnego filmu ważniejszy jest spór. Dziś o takim sporze na paru przykładach.

Dodatek telewizyjny „Gazety Wyborczej” rekomenduje przedstawienie „Koń, kobieta i kanarek” z Teatru Zagłębia z Sosnowca: „W jednej z górniczych rodzin w miasteczku na K. albo na S. córka Sztygara i jednocześnie żona młodego górnika zachodzi w ciążę. Problemy są dwa: w tym, że nie chce tego dziecka. I w tym, że wszyscy wokół pozbawiają ją możliwości wyboru”. I dalej o bohaterkach sztuki: „Każda z nich jest nieszczęśliwa, ale — wtłoczone w patriarchalny układ rodzinny — nie robią nic, żeby tę sytuację zmienić. Jedynie spodziewająca się dziecka córka Sztygara chce spróbować żyć inaczej, ale nie pozwala jej na to patriarchalno-katolicka społeczność”.

CZYTAJ RÓWNIEŻ: OBCE CIAŁO. Katolik jako persona non grata.RECENZJA

Pobrzmiewa to socrealizmem, tyle że na język teatru ma być przełożona nie publicystyka „Trybuny Ludu”, ale felietony Magdaleny Środy. I są — widowisko jest takie jak ten opis. Gazeta Michnika zachwycona. Tak jak zachwycały ją wszystkie postępowe politgramoty — od „Cudu purynowego” Izabelli Cywińskiej po „Obywatela” Jerzego Stuhra. Zabawnie było śledzić zwody nie mniej postępowych krytyków, którzy mieli zbyt wyrobiony gust, aby się bez reszty podpisać, ale dawali kolejne punkty: za tematykę, za przesłanie. Rozdano tzw. Węże 2015, czyli rozstrzygnięto konkurs na najgorsze dzieła filmowe. Aż sześć razy wskazano „Obce ciało” Krzysztofa Zanussiego, film może staroświecki, ale artystycznie całkiem przyzwoity. Piętnowany jako zbyt deklaratywny, a z pewnością bardziej skomplikowany niż te filmowe czy teatralne plakaty. Typowało 150 osób — nie wiedziałem, że mamy w Polsce tylu krytyków. Za aktorstwo napiętnowali oni nawet Agnieszkę Grochowską, którą chwalono w niektórych recenzjach krytykujących film. Cel jest jasny: to sygnał dla świata aktorskiego, że sędziwego Zanussiego, potępionego przez feministki, ma unikać.

Na koniec jeszcze uwaga. Tadeusz Sobolewski recenzuje w „Wyborczej” książkę o zaangażowanej komunistycznej reżyser Wandzie Jakubowskiej. Z entuzjazmem, także wobec postaci. Próbka oceny: „Książka Talarczyk traktuje jej filmy jako wyraz niewzruszonego światopoglądu, dobrej woli i wiary w porządek świata”. W tekście pojawia się opinia na temat filmu Jakubowskiej „Generał Świerczewski”. Ma być schematyczny i naiwny. W tym filmie, o czym Sobolewski nie wspomina, więzionego komunistycznego dygnitarza Mariana Spychalskiego przedstawiano jako zachodniego szpiega. Zaiste dobra wola… Zanussi poruszył w „Ciele obcym” również problem spuścizny po komunizmie. Dlatego wywołał taką furię…

Piotr Zaremba

W nowym numerze tygodnika wSieci również wywiad z Krzysztofem Zanussim

Jeśli taka była intencja inicjatorów tej antynagrody, żeby zrobić przykrość, to ją zrobili. Jakżeż mogę temu przeczyć.

mówi o uznaniu jego film za najgorszy w 2014 roku Zanussi i dodaje:

Jako autor nie jestem w najlepszej sytuacji, by zrozumieć, jakie procesy się dzieją. Mam pewne przesłanki, podejrzenia, ale może wynikają z fobii, może mi się zdaje. Wiem tylko, że to zjawisko terytorialne. Film był pokazywany w wielu krajach, przeszedł przez ponad dziesięć festiwali i podobnych reakcji nie było, więc musi się to wiązać z sytuacją tu, w Polsce, w tym momencie. I z moją sytuacją tu, w Polsce, w tym momencie.

Cały wywiad we wSieci!

Marcin Wikło w nowym wydaniu „wSieci” pisze o kulisach prowadzonej przez sztabowców władzy kampanii, która łamie wszelkie reguły demokratycznego państwa i wobec przeciwników politycznych używa instytucji państwa, a Piotr Skwieciński ujawnia kogo drażni Andrzej Duda. W numerze ponadto Stanisław Janecki przedstawia wyniki redakcyjnego śledztwa smoleńskiego po publikacji książki „Verschlussakte S” („Tajne akta. Smoleńsk”) autorstwa niemieckiego dziennikarza i publicysty. Na łamach „wSieci” kulisy mobbingu w mediach odkrywa Maja Narbutt. Największy konserwatywny tygodnik opinii w Polsce w sprzedaży od 20 kwietnia br. Teraz także w Appstore i Google Play.