GŁOSY. Norman Bates i gadający kot zamiast matki. RECENZJA

Jerry (Ryan Reynolds) jest z pozoru uroczym i fajtłapowatym pracownikiem w fabryce wanien na amerykańskiej prowincji. Podkochuje się bez wzajemności w angielskiej koleżance z księgowości Fionie (Gemma Arterton), a o jego względy zabiega piękna Lisa (Anna Kendrick).

Obie szybko przekonują się, że dla Jerry’ego można dosłownie stracić głowę. Całkiem dosłownie. Jerry jest mordercą schizofrenikiem, którego świat wypełniają rozmowy z „krwawym” kotem mówiącym ze szkockim akcentem i ospałym psiakiem. Zwierzaki „upiększają” mu życie pod jednym warunkiem: nie może on wziąć przepisanych przez lekarza tabletek. Wtedy nawet obcięte głowy kolejnych kobiet wesoło rozmawiają z zanurzającym się w omamach „chłopakiem z sąsiedztwa”.

Co ciekawe, te postmodernistyczne filmowe szaleństwo zrealizowała twórczyni „Persepolis” Marjane Satrapi. Irańska artystka, kapitalnie żonglując popkulturowymi schematami, dowodzi, że jest możliwe przenikanie się kultur w sztuce. Nielubiący zbytnio Tarantinowskiego eklektyzmu Piotr Zaremba pewnie mnie, nomen omen, ukatrupi za entuzjastyczną pochwałę skrajnie makabrycznej komedii. Jednak wbrew pozorom film Satrapi nie jest nihilistyczną opowieścią jak choćby „Dexter”, która buduje w widzach sympatię do psychopatycznego mordercy.

„Głosy” to nic innego jak „Psychoza” opowiedziana z punktu widzenia Normana Batesa. Zamiast zwłok matki mamy tutaj zwierzęta personifikujące wewnętrzną walkę Jerry’ego. Jednak będący następstwem odtrącenia świat izolacji, samotności i zupełnego dna łączy obie postacie. Mimo że „Głosy” są slasherowym horrorem, wcale nie gorzej wchodzą w umysł psychopaty niż „American Psycho” czy nawet „Lokator” Polańskiego, co podkręca znakomicie dziecinna twarz Ryana Reynoldsa. Gwarantuję, że po tym filmie inaczej spojrzycie na przesympatycznego sąsiada rozmawiającego ze swoim kotkiem.

Łukasz Adamski

5/6

_„Głosy”, reż. Marjane Satrapi, dystr. M2 Films.