POLSKIE GÓWNO. Przaśny chaos Tymańskiego. RECENZJA

To mogła być świetna i bezkompromisowa satyra. Należałoby jednak ściąć ją do ostatnich 20 minut filmu. Tyle bowiem Tymonowi Tymańskiemu wystarcza pay na zabawne i ostre pokazanie zgnilizny polskiego szołbiznesu. Niestety zamiast elektryzującej krótkometrażówki wyszedł nierówno zagrany, nieznośnie przeciągnięty i pozbawiony błysku eksperyment.

Jako fan niezależnego kina podchodziłem do „Polskiego gówna” ze sporymi nadziejami, choć tytuł od początku wydawał mi się wyrachowanie skandalizujący. Film Grzegorza Jankowskiego i Tymona Tymańskiego miał w założeniu odsłaniać kulisy działania polskiego szołbiznesu. Twórcy opowiadają o zespole Tranzystory, który wraz z nowym managerem- komornikiem ( widać, że Grzegorz Halama ma komediowy potencjał) wyrusza w tour by zarobić trochę grosza na prowincjonalnych imprezach. Podstarzali rockmani (Robert Brylewski, Filip Gałązka, Marcin Gałązka i Arkadiusz Kraśniewski) na czele z Jerzym Bydgoszczą ( Tymon Tymański) doświadczają całego wachlarzu rodzimego syfu, który ma szczególny wymiar na backstage’u koncertowych sal. Twórcom udało się namówić do ról najróżniejszych dziwaków przewijających się przez film twarze polskiej popkultury. Pojawiają się więc: parodiujący sam siebie Skiba, irytujący jak zwykle Czesław Mozil, przerysowany w roli producenta- milionera Jan Peszek z (znamienne) garbatym kamerdynerem Leszkiem Możdżerem, celebrytka nimfomanka o twarzy Sonii Bohosiewicz, zblazowany wydawca w telewizji „Polwsad” grany przez Bartłomieja Topę czy przezabawnie śpiewający przy jajecznicy Marian Dziędziel oraz „fajowo” obciachowy Mikołaj Lizut.

Widać, że cała ekipa fantastycznie bawi się planie śpiewając kabaretowe pioseneczki i parodiując filmowe musicale, nie unikając przy tym (brawa za to) autoironii. Co jednak z tego skoro jest to wszystko robione tak nonszalancko nieudolnie? Wielce obiecujący film rozłazi się już na poziomie scenariusza. Tymon Tymański zamiast zrobić do końca odjechaną szyderę w stylu „To już jest koniec” Rogena/Golberga popada w poważne rozważania o tym co jest, a co nie jest sprzedaniem się mainstreamowi i gdzie jest dziś miejsce buntu artysty. Aktorska powaga Tymańskiego nieznośnie gryzie się z parodystyczno- przegiętym aktorstwem reszty ekipy. Owszem, film dobitnie mówi kilka nieprzyjemnych rzeczy o współczesnej Polsce, a w zasadzie o śniących cudzy sen decydentach z przemysłu rozrywkowego. Jednak jest to opowieść zbyt chaotyczna stylistycznie i przez to razi sztucznością. Nieraz jedna scena stoi w rozkroku między niepoprawnym politycznie kabaretem a opowiadanym ulicznym językiem offowym kinem z „zaangażowaną tezą”.

A już zupełnie zaskakujące jest to, że scenariusz Tymańskiego jest tak mało zabawny i pozbawiony błysku, którego akurat od tego faceta powinno się wymagać. Ja naprawdę spodziewałem się bezczelnych, wulgarnych, ale inteligentnych i ostrych jak brzytwa dialogów. W „Polskim gównie” wszystko jednak ginie pod stekiem prostackich bluzgów bez mrugnięcia oka rodem z kina Kevina Smitha.

Samobójczym strzałem twórców jest też długość ich filmu, którego przaśny chaos i anarchia męczy już po 30 minutach. Jest to tym boleśniejsze, że widać w bezlitosnej dla telewizyjnego fast food dla mózgu końcówce, że twórcy mieli pomysł jak dobrze rozegrać ten film. „Polskie Gówno” mogło być świetną krótkometrażówką, okraszoną na dodatek najlepszymi numerami muzycznymi Tymańskiego. Niestety błędem niejednego niezależnego filmowca jest przeświadczenie, że na starcie jest co najmniej twórcą „Sprzedawców”. Nie wszystko da się jednak sprzedać tak łatwo. A jak sprzedać „Polskie gówno”? W tym wypadku wystarczy autoironiczny tytuł.

Film ma premierę 6 lutego

2,5/6

Łukasz Adamski

„Polskie gówno”, reż: Grzegorz Jankowski, dystr: Next Film