"Wschód" STASIUKA - podróż do NICZEGO

Doceń czytelniku wNas.pl - dla Ciebie przeczytałem „Wschód” Stasiuka. Cały. Dałem radę.

I mogę właściwie zakończyć tę historię stwierdzeniem jednym: Nawet bym opowiedział o czym „Wschód” jest ale nie mogę, bo odnoszę wrażenie, że o niczym.

Stasiuk jest mi pisarzem głęboko obcym. Tak, przyznaję, przede wszystkim ze względu na kreujące jego pisarski wizerunek wypowiedzi, będące dla mnie czymś zupełnie obcym i nie do zaakceptowania. I na pewno, chcę czy nie chcę, rzutuje ocena Stasiuka-celebryty na ocenę Stasiuka-pisarza. Ale we „Wschodzie” ma on swoje zalety. Stasiuk szanuje czytelnika, bo w odróżnieniu od większości kolegów dba o język. Nie tylko jest to napisane ładnie i przyjemnie, ale też Stasiuk nawet gdy się wymądrza, to czyni to słowem na tyle subtelnym, że nie popada w grafomanię.

No ale nie męczyłem się z tym „Wschodem” tylko dlatego by cieszyć się piękną frazą. Chryste, jak chcę frazę chłonąć współczesnego pisarza to poczytam Twardocha (też faceta starającego się za wszelką cenę autokompromitować swoimi wypowiedziami, jednak wychodzi mu to przynajmniej zabawnie a nie żenująco). Stasiuk stara się opisać „Wschód” i czyni to bardzo sprytnie, bo zbiorczo analizując ów fenomen. Na tyle zbiorczo by nie zaliczyć jakiejś intelektualnej wpadki z jednej, ale też - by nic konkretnego nie powiedzieć z drugiej strony.

„Wschód” jest więc trochę wspomnieniem dzieciństwa (ale prawie bez PRLu), trochę podróżą na wschód Polski (ale ani słowa o kresach), trochę próbą odczytania duszy Rosji (ale bez wejścia w rolę chwalącego lub krytyka), wreszcie trochę reportażem (ale takim niezbyt konkretnym).

Co z tego wychodzi? Nic. Absolutnie czas zmarnowany. Niestety. Książka napisana by być.

I pomyśleć, że z Czarnego miałem do wyboru przeczytać to albo „Piaskuna”. Wybrałem Polaka. Czasu, który straciłem nie odzyskam.

2/6

Arkady Saulski