Dzieci Wojciecha Młynarskiego muszą mieć muzykę we krwi – wszak ich ojciec nierozłącznie związał swój poetycki talent ze światem piosenki. I jak pan Wojciech przybliżał nam tradycję bardów rosyjskich czy frankofońskich (Brel, pamiętajmy, był Belgiem!), tak jego progenitura sporo zrobiła dla ocalenia tradycji rodzimej. O obecnych poczynaniach Agaty Młynarskiej nie będę pisał, bo szkoda nerwów. Ale zawsze będę jej wdzięczny za wspaniałą robotę wykonaną przy reżyserowaniu koncertów Festiwalu Kultury Kresowej w Mrągowie. Z kolei syn Wojciecha, Jan, renomowany perkusista sesyjny, najpierw nagrał album „Młynarski plays Młynarski” w hołdzie wielkiemu ojcu, a teraz pod szyldem Warszawskiego Combo Tanecznego odkopuje z wdziękiem miejski folk międzywojnia i czasów niemieckiej okupacji. Zespół już od kilku lat pojawia się na obchodach wybuchu Powstania Warszawskiego i zdążył wpisać się w pejzaż „stolycy” (wymowa L ma tu duże znaczenie, o czym niżej).
Piosenki z warszawskich teatrzyków i rewii, zwłaszcza finałowe, nieraz zyskiwały status przebojów, a o ich dalszy żywot troszczyli się podwórkowi muzykanci. Taki rodowód ma większość repertuaru „Przyznaj się” – proszę zauważyć ile tu piosenek ze słowami Andrzeja Własta – niby za swoich czasów uważanego za tandeciarza, ale za to sprawnego, autora ponad 2000 tekstów. Już choćby to stanowi o „warszawskości” propozycji Combo. Są standardy w rodzaju „Grunt to rodzinka”, „Rum Helki”, „Syna ulicy” czy „Balu na Gnojnej”. Okres wojenny reprezentuje „Serce w plecaku”, „Siekiera motyka” i chyba specjalnie zachowane na koniec przejmujące „Warszawo ma” zaśpiewane przez gościnnie pojawiającą się Joannę Halszkę Sokołowską. Combo wpisuje się w długachny ciąg piewców stołecznej tradycji – po Grzesiuku nastał Wielanek, potem zespół-meteor Szwagierkolaska (będę się upierał, że było to ze strony Muńka Staszczyka działanie czysto koniunkturalne, bo akurat wchodziły do nas różne Brathanki, Golce i Bregovicze z Krawczykami). Czym z tego grona wyróżnia się zespół Młynarskiego? Ano, przede wszystkim pieczołowitością. Na „Przyznaj się” nie ma lekko amatorskiego brzmienia Kapeli Czerniakowskiej ani rockowych wycieczek Szwagrów. Instrumentarium z m.in. banjo, melodyką, saksofonem barytonowym i piłą (!!!), knajacki akcent śpiewającego Młynarskiego (ze wspomnianym twardym L) i kontrastująca ją maniera Jana Zabrodzkiego a’la Fogg, nawet lekko wytłumiony sound, jak ze starego winyla – są grupy rekonstruujące akcję pod Arsenałem, a Combo rekonstruuje wiernie, jeden do jednego, brzmienie ulicznej Warszawy. Nawet dedykacja „naszemu miastu – Warszawie” to oczywiste nawiązanie do warszawskiej epopei sprzed dekad – tak samo zaczynał się „Zły” Tyrmanda.
Świetnie się tego słucha, ale… No właśnie, w tym przypadku metryka odbiorcy ma znaczenie. Mam JUŻ 32 lata i zdążyłem poznać dokonania Grzesiuka i Wielanka puszczane z antycznych nośników przez mojego Tatę. Instrumentaliści Combo to zawodowcy, pod względem wirtuozerii wciągają Kapelę Czerniakowską nosem, o Grzesiuku i jego skromnej mandolince nie wspominając. Niestety, nie da się podrobić jednego – charakteru. „Przyznaj się” to urocza wycieczka w przeszłość, ale pozbawiona zadzioru, jaki miały nagrania artystów, którzy kochali Warszawę całym swoim życiem i bebechami. Dziesięć-piętnaście lat młodsi ode mnie łykną imitację Młynarskiego i kolegów gładko, a ja jednak będę się upierał, że coś tu zgrzyta. Może i jest to szczery hołd, ale nie ma stuprocentowego wczucia się w ten temat. Młynarski po koncercie zdejmie kaszkiet i apaszkę i założy normalną marynarkę. A Wielanek zostanie na posterunku taki, jaki jest zawsze – autentyczny.
Mimo to za inicjatywę i wykonanie 5/6 się należy, bez dwóch zdań.
Paweł Tryba
Publikacja dostępna na stronie: https://wpolityce.pl/kultura/252363-warszawskie-combo-taneczne-sztuka-rekonstrukcji-recenzja
Dziękujemy za przeczytanie artykułu!
Najważniejsze teksty publicystyczne i analityczne w jednym miejscu! Dołącz do Premium+. Pamiętaj, możesz oglądać naszą telewizję na wPolsce24. Buduj z nami niezależne media na wesprzyj.wpolsce24.
