ORIANA FALLACI Ikona niezależności w końcu rozszyfrowana RECENZJA

Cristina De Stefano otwierając swoją książkę pisze „Czas dany nam na zrozumienie i działanie, który nazywa się życiem, trwa krótko. Trzeba więc, żeby wszystko działo się w nim szybko”. Ta książka jest trochę jak życie Fallaci- jest stosunkowo krótka, ale całościowo eksploatuje człowieczeństwo głównej bohaterki. Bruno Fallaci jej wuj i dziennikarz z „La Nazione” nauczył Fallaci jednego: przede wszystkim nie zanudzać czytelnika. Zapewniam, że ta biografia wpisuje się w maksymę, którą przez całe życie pielęgnowała ikona włoskiego dziennikarstwa. Ikona, która podbiła Hollywood, przyjaźniła się z kosmonautami z NASA i potrafiła zmasakrować w wywiadzie samego Henry’ego Kissingera czy butnego Lecha Wałęsę.

Ludzie, którzy widzą mnie po raz pierwszy, są zaskoczeni moimi skromnymi rozmiarami. Rozkładam wtedy ręce i mówię: cóż, to tylko tyle.

mawiał drobniutka Włoszka z Florencji. Włoszka, która jako korespondentka wojenna odwagą przebijała swoich kompanów.

Czytając Orianę Fallaci, nauczyłem się jako dziennikarz jednego – niezależności myślenia. Bezczelna włoska socjalistka, feministka i ateistka, która przekładała karierę ponad rodzinę, wadziła się z Kościołem katolickim, wykazywała zbytnią wyrozumiałość dla komunistycznych kacyków i była zbyt krytyczna dla szeroko pojętej prawicy, umiała też bezkompromisowo uderzać w polityczną poprawność oraz ikony lewicowych salonów. Francuskich hipisów z Che na piersi z 1968 r. nazywała „kretynami, którzy nie wiedzą, przeciwko czemu walczą”. Feministki były dla niej dogmatyczkami nienawidzącymi mężczyzn, zaś Fidel Castro był tyranem.

Postrzelona w Meksyku, walcząca w antyfaszystowskiej włoskiej partyzantce kobieta, która rzucała w wywiadach wyzwanie najmożniejszym mężczyznom tego świata, stała się w końcu czołową „ksenofobką”. Tylko dlatego że radykalnie napluła w twarz zblazowanej chrystofobicznej lewicy, która umożliwia radykalnemu islamowi podbicie Europy. Fallaci to również autorka pięknej antyaborcyjnej książki „List do nienarodzonego dziecka”, która pojawiła się we Włoszech w czasie gorącej debaty o legalizacji zabijania dzieci nienarodzonych. I choć sama byłą zwolenniczką tego by kobiety same decydowały o aborcji, to jednocześnie swoją książką wytrąciła wielu osobom „pro-choice” najcięższe argumenty z ręki.

„Portret kobiety” w fenomenalny sposób kreśli obraz pisarki, naświetlając zawiłości i sprzeczności jej charakteru. Cofając się do dzieciństwa w czasie wojny, rozumiemy, dlaczego szukająca archetypicznego bohatera Fallaci nigdy nie założyła rodziny i była bardziej męska od większości korespondentów wojennych. De Stefano nie ukrywa jednak mroków duszy Oriany, eksponując również to, co powodowało, że włoska dziennikarka była nienawidzona przez otoczenie. Przejmujące rozdziały o umierającej na raka ikonie niezależności, która nie umiała pokonać największego wroga, rzucają światło na jej zbliżenie się do Kościoła Benedykta XVI. Jej zdaniem niemiecki papież po prostu „miał jaja”. I choć nie udało jej się nigdy zrobić wywiadu z Janem Pawłem II ( którego notabene ostro krytykowała) ostatnią ważną rozmowę w życiu ( jedynie prywatnie) przeprowadziła właśnie z Benedyktem XVI. Bliska przez lata teologii wyzwolenia Włoszka sama przed śmiercią określiła się jako „chrześcijańska ateistka”.

Szczerze? Doskonała biografia odpowiada nie tylko na to pytanie.

Łukasz Adamski (wSieci)