wSieci: WOJCIECH POKORA kończy 80 lat i wciąż nie ma wolnego czasu

Rola, z której jest najbardziej zadowolony? Hrabia Żorż Ponimirski z „Kariery Nikodema Dyzmy”. Rola, której nie powinien zagrać? Stanisław Maria Rochowicz vel Marysia w „Poszukiwanym, poszukiwanej”. Świętując 80. urodziny przypadające 2 października, Wojciech Pokora wspominał swoje ekranowe wcielenia. M.in. inż. Gajnego z „Czterdziestolatka” czy docenta Furmana z „Alternatyw 4”.

Z entuzjazmem przywoływał kabaret Olgi Lipińskiej, choć praca była trudna. – Ale jakie towarzystwo. I jaki efekt! O wielu rolach, które widzowie różnych pokoleń kojarzą bez problemu i zawsze z uśmiechem, nadal mówi: „Ot, epizodzik”. Choćby ten epizodzik był prawdziwą aktorską perełką. Bo – co podkreślają ci, którzy z panem Wojciechem współpracowali, i co widzą jego rozmówcy – Pokora to nie tylko jego nazwisko, lecz również drugie imię. Niezależnie od negatywnych rysów swoich bohaterów ma o nich raczej dobre zdanie: – Grałem postaci charakterystyczne, ale o pozytywnej barwie – zapewnia. Kiedy pytam o von Nogaya z „C.K. Dezerterów”, rzuca z uśmiechem: – Tu mnie pani ma.

Wciąż jest obecny na scenie, a właściwie na trzech stołecznych scenach: Teatru Kwadrat, 6. Piętro i Och-Teatru, gdzie – jak mówi – poniekąd wrócił do początku. W sztuce „Trzeba zabić starszą panią” spotyka się z Barbarą Krafftówną. W 1958 r. w „Paradach Potockiego” zagrał u jej boku pierwszą większą komediową rolę

Oficjalne biogramy jako debiut aktora na dużym ekranie podają „Zezowate szczęście” Andrzeja Munka (1960), choć wcześniej pojawił się w epizodzie „Przygody na Mariensztacie” Leonarda Buczkowskiego (1957). – Aktorstwo to trochę takie zezowate szczęście – komentuje pan Wojciech, który swoich filmowych ról wyraźnie nie docenia. – Raz się trafi, a raz nie. Czasami ci, którzy podpowiadają, mylą się. Gwarancji na nic nie ma.

(…)

Niewątpliwie jednak popularność przyniosły mu filmy i seriale. W 1970 r. zagrał w kultowych: „Hydrozagadce” Andrzeja Kondratiuka i „Rejsie” Marka Piwowskiego, ale przełomowy okazał się rok 1972, a w nim obraz „Poszukiwany, poszukiwana”. Chociaż aktor nie lubi siebie w tym filmie. – Ja się do tej roli w ogóle nie nadawałem. To był mój błąd życiowy – mówi z przekonaniem. – Owszem, zyskałem ogromną popularność, ale bardzo źle to zagrałem. Stanisław Bareja tak długo mnie namawiał, mówił, że to rola dla mnie. W końcu uwierzyłem. Niepotrzebnie. Był to czas wielkiej popularności w Polsce filmu „Pół żartem, pół serio” Billy’ego Wildera. – Co po takich kreacjach można dopowiedzieć? – pyta retorycznie.

(…)

Świętujący 80. urodziny Wojciech Pokora nie ma zbyt wiele wolnego czasu. Także zawodowo. Przez lata wierny jednemu teatrowi – najpierw Dramatycznemu, potem Nowemu i Kwadratowi – od kiedy przeszedł na emeryturę, pojawia się równocześnie na trzech warszawskich scenach. W Kwadracie „dogrywa” wcześniej przygotowane spektakle, w Teatrze 6. Piętro występuje w sztuce Moliera „Chory z urojenia”, a w Och-Teatrze w „Zemście”.

Cały tekst Jolanty Gajdy-Zadwornej o Wojciechu Pokorze w najnowszym wydaniu tygodnika wSieci.

W nowym wydaniu tygodnika „wSieci” m.in.: rosyjska broń w bałkańskim piekle – wyniki dziennikarskiego śledztwa dotyczącego handlu bronią przez Wojskowe Służby Informacyjne, recenzja najnowszego filmu Patryka Vegi „Służby specjalne”, wszystkie perwersje lewicy piórem Krzysztofa Feusette’a, rozmowa z właścicielem browaru Ciechan – Markiem Jakubiakiem, wspomnienie niezwykłej historii miłości i śmierci Andrzeja Zauchy, a także początek drugiej edycji plebiscytu - Człowiek Wolności 2014 tygodnika „wSieci”. Największy konserwatywny tygodnik opinii w Polsce w sprzedaży już od 6 października.