KAPITAN NEMO: chciałem odżegnać się od beretu

Jeśli szukać najprostszych analogii między postacią fantastycznych powieści Juliusza Verne’a, a polskim muzykiem, śmiało można powiedzieć, że jeden i drugi to człowiek pewny siebie, skrywający się pod pseudonimem Kapitan Nemo. O ile jednak nieznane jest (i nie będzie) nazwisko hinduskiego bohatera 20 000 mil podmorskiej żeglugi, o tyle sympatycy polskiego rocka wiedzą, kim jest nasz Kapitan Nemo.

Wtedy, gdy komponuje i pisze teksty, gra na gitarze i syntezatorze jest Bogdanem Gajkowskim. Piosenki "Dzieci muzyki" i "Będzie niedziela" do słów Marka Dutkiewicza z 1979 roku uchodzą za jego start kompozytorski. Udany debiut potwierdziła popularność jego piosenek "Brylanty" i "Nic naprawdę" dla Izabeli Trojanowskiej (są na LP I. Trojanowska: Układy, Tonpress 1982). Kapitanem Nemo staje się zazwyczaj, gdy przeistacza się w wykonawcę. Już to jako samodzielny wokalista i instrumentalista, albo jako lider zespołu muzycznego nagrywającego płyty i koncertującego publicznie, chociaż dzisiaj jedno znaczy drugie. Bogdan Gajkowski jest Kapitanem Nemo i odwrotnie.

Jego artystyczna młodość przypadła na lata raczkującego punk rocka. Lecz, gdy minęła nim fascynacja, porzucił półamatorskie zespoły i zainteresował się „polskim” soluem. Stworzył nawet dla tej muzyki zespół, Magiczną Maszynę. Ale wkrótce i ona przestała działać dla "Elektronicznej cywilizacji", jednej z dwóch debiutanckich piosenek Kapitana Nemo, nagranej na singlu Tonpressu w 1983 roku. Kilka miesięcy później grał i śpiewał słuchaczom koncertu rockowego w Hali Gwardii w Warszawie wspomagany muzyczną załogą, z klawiszowcami Krzysztofem Kacprzykiem i Krzysztofem Kobylińskim, gitarzystą basowym Markiem Bojanowskim oraz perkusistą Adamem Kolarzem.

Front sceny był jego – człowieka w berecie. Ów beret, który miał tylko zaznaczyć pojawienie się nowej postaci w polskiej muzyce rockowej, stał się – chyba już na zawsze – jego znakiem firmowym.

W ostatnich latach, chciałem odżegnać się od beretu i przekonać, że bez niego mogę istnieć na scenie, ale bez tego nakrycia głowy nie byłem rozpoznawany

– mówił w jednym z wywiadów.

Od czasu, gdy w piątej klasie podstawówki poznał brzmienie gitary, posługuje się nią nieustannie. Dla muzyki poświęcił magisterski tytuł na Wydziale Filologii Angielskiej Uniwersytetu Warszawskiego, aczkolwiek znajomość angielskiego przydaje mu się w pisaniu tekstów własnych piosenek. Z ich pomocą dotarł na zagraniczne rynki muzyczne, m.in. do Francji, Szwecji, Australii i USA (dzięki LP In a Little While, który jest anglojęzyczną wersją LP Jeszcze tylko chwila).

W 1992 roku przestał pojawiać się na estradzie, poświęcając się wyłącznie pracy kompozytorskiej. Tworzył wtedy muzykę do filmów krótkometrażowych, ilustrował reklamy dla największych firm zagranicznych działających w kraju (m.in. dla Forda, Shella, Kamisa, KFC). Praca ilustratora pochłaniała go tak mocno, że słuchaczom przypominał się tylko swymi przebojowymi piosenkami w kolekcjach z serii The Best oraz jedną (jedyną) nowością w postaci teledysku "Jacy delikatni" dla telewizyjnego plebiscytu Muzyczna Jedynka.

W 2002 roku powrócił na estradę nie tylko jako twórca i wykonawca, ale także producent. Nakładem własnej firmy wydał autorską płytę "Wyobraźnia". W teledysku "Zabierasz moje sny" promującym ten krążek, występuje bez beretu. Tylko kamera telewizyjna bez sprzeciwu przyjęła jego nowy wizerunek, publiczność jednak nie wyobraża go sobie inaczej, tylko w berecie. I tylko wtedy pewnie zauważa innego Kapitana Nemo A.D. 2002. Gitary jest więcej, elektronika ma inną barwę, głos wokalisty nabrał jeszcze więcej stanowczego wyrazu.

Obecnie nagrania Kapitana Nemo pojawiają się na płycie Złotej Kolekcji, gdzie Bogdan Gajkowski prezentuje siebie w całej okazałości, tego sprzed lat trzydziestu i tego nowego.

rep / Warner Music Poland