Nowa siła na scenie polskiego jazz rocka? O, już jest fajnie! Lubię fusion, bo to muzyka i do bujania, i do myślenia. Inteligentna rozrywka. W przypadku Quartado można wręcz mówić o rozrywce intelektualnej.

Nietypowość zespołu w składzie: Jan Rejnowicz (wszelkiej maści klawiatury), Marcin Wądołowski (gitara), Karol Kozłowski (bas) i Tomasz Łosowski (perkusja) polega na daleko posuniętej supremacji pianisty. Co bynajmniej nie oznacza, ze partnerów wybrał sobie anonimowych. Wądołowski jako lider popisał się już dwiema bardzo ciekawymi płytami: „Git Majonez” i tegoroczną „Blue Night Sessions”, Łosowski to jeden z najlepszych perkusistów w kraju, współtwórca genialnego, a nieistniejącego już niestety Pi-eR2, a Kozłowski jest basistą jazz-rockowego Paul Band i wspomaga Leszka Możdżera.

Czyli zebrało się czterech zdolniachów, ale Quartado to dziecko Rejnowicza i jego poligon kompozytorski i brzmieniowy. A Rejnowicz, mimo młodego wieku, jest solidnie obytym muzykiem, obeznanym z muzyką klasyczną i jazzem. Zdominował resztę składu i, o dziwo, ta formuła się sprawdza. Każdy utwór to plątanina wyrazistych tematów i ekspresyjnych partii solowych, ciężko przewidzieć w jakim kierunku rozwinie się kompozycja. A nawet, jeśli kawałek wybrzmi już do końca, Rejnowicz bawi się jego strukturą w kolejnym utworze – uwielbia tworzyć takie dyptyki.

Dobrze, weźmy pierwszy z brzegu „Latin Spirit”. Kompozycja to nie w kij dmuchał, trwa niemal dziewięć minut, a jej wielowątkowa konstrukcja może wręcz przypominać progresywne suity. Na tle świetnie dogadującej się sekcji (bas Kozłowskiego „gada” wyraźnie, nie jest schowany w miksie – to lubię!) pianista a to snuje delikatne, kameralne tematy (mi osobiście kojarzą się trochę z kompozycjami Andrzeja Kurylewicza), a to atakuje autentycznie latynoskim nerwem, w czym dzielnie sekunduje mu kąśliwa gitara Wądołowskiego. A kiedy pod koniec utworu Rejnowicz sięga po Mooga, czuję się jakby czas cofnął się do lat 70tych. Nooo, jest dobrze, a to dopiero pierwszy kawałek!

Jedziemy dalej, a tu… kompozycja dwuczęściowa. Intro do „The Soldier” ma dobrze ponad cztery minuty i klimat jakiegoś niewesołego nokturnu. To utwór, w którym uczucia górują nad techniką. Właściwa kompozycja też nie prze na siłę do przodu, jest w niej czas na precyzyjne budowanie nastroju, rozmowę gitary z klawiszami… Utwór właściwy to kompletna zmiana atmosfery, żywa, efektowna żonglerka instrumentami solowymi. I bębniarz ma okienko na efektowną partię. Dobra, jedna trzecia programu płyty za mną, a ja już jestem kupiony. W kolejnym „Got a Goal” Rejnowicz raczy nas dla zmyłki przez minutę niemal ambientalnym wstępem, by potem wypuścić z klatki gitarzystę. A ten funkuje aż miło.

Potem „My Etude” – jedyna w stawce kompozycja Wądołowskiego. Prostsza, optymistyczna i bardzo melodyjna. Pamięta ktoś płytę „Talking Guitar” Jarosława Śmietany? Tu mamy coś w tym guście. Podoba mi się kompozycja Łosowskiego „Dla Moniki”, gdzie naprawdę dużo miejsca na wypowiedź dostał gitarzysta, a pianista dobarwia go Hammondem. Jakby dla równowagi kolejne „Six Questions” oparte jest na delikatnym, eleganckim temacie gitary. Robi się tak bardziej salonowo… Korespondujące z nim „Seven Answers” jest krótkie, zwarte i dynamiczne. W ”Slow The World Down” główną rolę gra Łosowski, zagęszczając swoją grę dzięki częstym uderzeniom o talerze. Równie ważna jak kompozycja jest w tym utworze faktura brzmieniowa. Temat ze „Slow The World Down” powraca jeszcze w wieńczącym całość „Fugato”. Koniec. Wciskamy klawisz „repeat”, bo dużo tu jeszcze pozostało do odkrycia i wyłapania.

„Quartado” to album wyśmienity, ale dość wymagający. Żeby wyłapać całą paletę wrażeń, które oferują Rejnowicz z kolegami, warto zarezerwować sobie godzinkę i skupić się tylko na muzyce. Najtrudniej jest znaleźć ten moment  bo muzyka – zapewniam – wciągnie Was sama.

5/6

Paweł Tryba