BOGUSŁAW LINDA we wSIECI: Ja w ogóle nie znoszę grać, a siłą rzeczy najbardziej w teatrze

Spotkania Bogusława Lindy z teatrem do częstych nie należą, przynajmniej jeśli chodzi o spotkania aktorskie. W latach 70. i 80. grał jednak w Starym Teatrze w Krakowie a także w Teatrze Studio w Warszawie. Brał udział m.in. w spektaklach Jerzego Grzegorzewskiego: „Ameryka” wg Franza Kafki i „Powolne ciemnienie malowideł” wg „Pod wulkanem” Malcolma Lowry’ego. Potem skupił się na karierze filmowej. Gdyby ktoś chciał jednak zobaczyć odtwórcę roli Franza Maurera w burzy loków i z czaszką w ręku, ma taką możliwość. W archiwach serwisów teatralnych zachowało się mianowicie zdjęcie wykonane przez słynnego fotografa Wojciecha Plewińskiego, a na nim „Hamlet” z roku 1977. Teraz znowu można znaleźć nazwisko Bogusława Lindy na afiszach teatralnych, tym razem w rubryce: reżyser. Po bardzo udanej inscenizacji tekstu Nikołaja Kolady „Merlin Mongoł”, którego premiera odbyła się w 2012 r. w warszawskim Teatrze Ateneum, Linda przygotował na tej samej scenie „Tramwaj zwany pożądaniem”.

Tekst Tennessee Williamsa ma w polskim teatrze długą tradycję. Role Blanche DuBois i Stanleya Kowalskiego grali już m.in. Aleksandra Śląska i Roman Wilhelmi, a w realizacji Krzysztofa Warlikowskiego z 2010 r. – Isabelle Huppert i Andrzej Chyra. Linda zdecydował się obsadzić młodych aktorów znanych dotąd głównie z kreacji filmowych: Julię Kijowską („Miłość”, „Pod Mocnym Aniołem”) i Tomasza Schuchardta („Chrzest”, „Jesteś Bogiem”). Nasza rozmowa została przeprowadzona tuż przed trzecią próbą generalną i z czystym sumieniem stwierdzam, że to najspokojniejszy reżyser teatralny, jakiego kiedykolwiek widziałam.

Czytaj fragment wywiadu Kamili Łapnickiej z Bogusławem Lindą.

(…)

Kamila Łapnicka: Od premier filmów „Trzy minuty 21:37” czy „Bitwa Warszawska 1920” minęło już kilka lat. Chciałby pan znowu zagrać dużą rolę kinową?

Nie.

Teatralną?

Nie.

Dlaczego pan nie gra w teatrze?

Nie znoszę grać w teatrze.

Jak to możliwe?

To możliwe, bo ja w ogóle nie znoszę grać, a siłą rzeczy najbardziej w teatrze.

Czy jest coś, co szczególnie panu przeszkadza?

Tak, codzienna teatralna egzystencja. Chodzenie do teatru, siedzenie przed lustrem i patrzenie się w twarz matoła, którym jestem niewątpliwie, siedząc przed lustrem w teatrze. I nakładanie na tę twarz charakteryzacji. To upokarzające i straszne.

A reżyser teatralny?

Ma tę przewagę, że kończy tę pracę, tak jak ja dzisiaj, i ma wolne.

Myśli pan o tym, by dalej reżyserować?

Tak. Ja kocham teatr. Nie mówię, że nie znoszę tego, co robię. Kocham teatr i jego atmosferę, wszystkich ludzi, którzy tu pracują, ale to nie znaczy, że mógłbym w tym uczestniczyć jako aktor, bo to mnie trochę upokarza. Dopóki będę mógł, będę się bronił rękami i nogami.

A nie kusi pana, by zagrać Króla Leara?

Nigdy w życiu.

(…)

Cały wywiad z Bogusławem Lindą w jutrzejszym numerze tygodnika wSieci. Już od 10 marca br. w sprzedaży nowe wydanie odważnego tygodnika młodej Polski. W numerze między innymi: raport „po agresji Rosji na Ukrainę - musimy się zbroić” , o objawieniach, na podstawie których powstała książka „Pasja” oraz zaskakujące wyznanie Bogusława Lindy na temat aktorstwa. Do części nakładu tygodnika dołączony będzie Ewangeliarz zawierający kanoniczne teksty czterech Ewangelii, opatrzony komentarzami Jana Pawła II.