Pamięć o liderze Thin Lizzy wciąż żywa. Oto matka artysty Philomena Lynott i stowarzyszenie Roisin Dubh Trust uruchomili kampanię zbiórki funduszy od fanów, aby opublikować wspominkowe wydawnictwo „Philip Lynott : Still In Love With You”. Książka opowiadać będzie o wystawie poświęconej osobie Phila Lynnotta, która co roku powraca do Dublina. Wystarczy pojawić się na stronie http://www.pledgemusic.com/philiplynott i podarować trochę pieniędzy na ten cel.

Byłoby wspaniale, gdyby fani Phillipa wsparli naszą kampanię. Ważne by uhonorować pracę mojego Syna, jego wkład w muzykę oraz działania Roisin Dubh Trust. Dzięki wam pamięć o Nim nie zaginie.

– mówi matka artysty.

Opowieść o pierwszym muzycznym ambasadorze Irlandii

Na długo przed dokonaniami grupy U2, nagraniami Boba Geldofa i Boomtown Rats, Sinead O’Connor, czy Cranberrie, to On był muzyczną wizytówką Irlandii. Lynott, ważne miejsce w sercach fanów na całym świecie, zdobył jako wokalista, basista i lider hard – rockowej grupy Thin Lizzy. Irlandzcy dziennikarze i krytycy muzyczni mówią o nim wprost: „Był naszym Elvisem Presley’em!”. Gdyby nie Philo (jak pieszczotliwie nazywali go przyjaciele), być może muzyka rockowa nie byłaby tak popularna na Zielonej Wyspie.

Twórca Thin Lizzy urodził się 20 sierpnia 1949 roku w Birmingham, jako syn Brazylijczyka i Irlandki. W połowie lat 50. ubiegłego wieku, jego matka Philomena podjęła decyzję o powrocie do rodzinnego Dublina. Mały Phil dorastał w domu dziadków w stołecznym Crumlin. Philo – jak o nim pieszczotliwie mówiła mama i dziadkowie – od najmłodszych lat przejawiał talent muzyczny. Uwielbiał śpiewać. Gorzej było z graniem na instrumentach. Na gitarze nauczył się grać mając prawie 20 lat, zaś na basie – jego koronnym instrumencie – jeszcze później. Mimo to w wieku 16 lat powołał do życia swój pierwszy zespół o nazwie Black Eagles. Najbliższym przyjacielem, powiernikiem i muzycznym partnerem Phila Lynotta był Philip Donnelly. Ich przyjaźń trwała prawie 25 lat. Poznali się podczas wspólnego ulicznego muzykowania, gdzieś na Grafton street.

Nawet, gdy Philo był już wielką gwiazdą - wspomina Donnelly - i mógł pozwolić sobie na największą ekstrawagancję – nigdy, ale to nigdy nie był zarozumiały. „Sodówka” nie odbiła mu. Chodził jak dawniej po uliczkach Dublina, czasem coś zagrał, pogadał z ludźmi i ciągle się uśmiechał. Charles Mellon, w jednym z artykułów, nazwał go: „młodym ojcem irlandzkiego rocka”.

Ku szczytom- ramię w ramię z Gary Moore’m

Na początku 1968 roku Phil Lynott poznał niespełna szesnastoletniego gitarzystę z Belfastu Gary Moore’a. To spotkanie zaważyło na życiu obu irlandzkich muzyków. Wspólnie grali w zespole Skid Row. Na początku nie przypadli sobie do gustu. Szanowali się, ale nic poza tym. Ich przyjaźń „wybuchła” dopiero wiele lat później.

Phil Lynott to przede wszystkim Thin Lizzy. Zespół powstał w Dublinie w lutym 1970 roku. Obok Lynotta grupę tworzyli: Brian Downey (perkusista, i przyjaciel Phila „od zawsze”) i Eric Bell (gitarzysta). Skład Thin Lizzy uzupełniali Scott Gorham i Brian Robertson.

Sławę przyniósł grupie trzeci krążek „Vagabonds of the Western World” na którym znalazł się jeden z największych hitów w dziejach muzyki rockowej „Whiskey In The Jar” (stara, ludowa piosenka irlandzka o ‘whisky uwięzione z słoju”). Późniejsze albumy (m.in. „Jailbreak” - 1976 ; „Bad Reputation” – 1977, szczególnie„Black Rose” - 1979) przyniosły kolejne rockowe “kamienie milowe” w annałach garunku: „The Boys Are Back In Town” , „Waiting For An Alibi” , „Don’t Believe A Word” , czy „Killers On The Loose”.

Thin Lizzy, oprócz dynamicznych hard – rockowych utworów, ma w swoim repertuarze także wiele ciepłych, pastelowych ballad. Perłą w tym gronie jest bez wątpienia „Dancing In The Moonlight”. Warto dodać, że na początku muzycznej kariery ten utwór był w „żelaznym” koncertowym repertuarze grupy U2.

Słodki smak sławy i … przepaść

Od czasu do czasu, Gary Moore pojawia się w Thin Lizzy. Tak stało się w przypadku nagrania albumu „Black Rose”. Stają się nierozłączni. Phil zagrał na albumie G. Moore’a „Back On The Streets” (wiosna 1978 roku). Podczas prac nad wspomnianym już krążkiem „Black Rose” Lynott i Moore komponują jeden z klasyków muzyki rockowej aż do dziś! Phil Lynott śpiewa i gra na basie na singlu Gary’ego Moore’a „Parisienne Walkways” (kwiecień 1979 roku). Słynna już „Paryżanka” (jak o tym utworze mówią pieszczotliwie dziennikarze radiowi) z charakterystycznym, chropowatym, przybrudzonym acz ciepłym wokalem Phila Lynotta – stała się wielkim przebojem na całym świecie.

W swojej twórczości Lynott eksponował sprawy związane z życiem zwykłych zjadaczy chleba: bezrobocie i irlandzka bieda, pogoń za lepszym życiem, ograniczenia społeczne i obyczajowe związane z urodzeniem i pozycją społeczną, wpływ środowiska na młodych ludzi, wreszcie problemy ze zrozumieniem świata i innych, wyobcowanie jednostki i ucieczka w marzenia, które często zastępowały narkotyki. Te stały się jego przekleństwem.

- Mimo, że śpiewał o rzeczach bolesnych i przykrych. – wspominał inny wielki irlandzki rockman Rorry Galagher - Na końcu tych przykrych wizji, które były dniem powszednim dla Irlandczyków w latach 70 – tych, zawsze zostawiał niedomknięte drzwi, światełko nadziei w tunelu.”

Album życia

Ukoronowaniem jego kariery był solowy album „Solo In Soho” z 1980 roku (z udziałem m.in. G. Moore’a, Marka Knopflera z Dire Straits, czy Midge’a Ure z Ultravox)) i ostatni studyjny krążek Thin Lizzy :”Thunder and Lightning” z legendarnymi już utworami „The Sun Goes Down” i „Holy War”. Niewiele osób wie o tym, że Philip Parris Lynott był uzdolnionym poetą. Niestety, narkotyki przejmowały pełną kontrolę nad jego życiem. Od 1980 roku jego kariera załamuje się, podobnie jak życie rodzinne. Od stycznia 1984 roku jest bez rodziny. Jego żona Caroline zabrała córki i wyprowadziła się. Powodem było silne już uzależnienie Phila od heroiny i LSD. Caroline tłumaczyła, że chciała w ten sposób ochronić dzieci przed stylem życia ich ojca.

Od tego momentu z życiu nie wychodzi mu praktycznie nic. Kolejne zespoły, które zakłada (po zawieszeniu działalności Thin Lizzy) są źle przyjmowane przez słuchaczy i krytyków. Phil miota się coraz bardziej. Odchodzą kolejni przyjaciele, bliscy, znajomi. Na placu boju pozostaje jedynie Gary Moore, który wierzy, że dzięki muzyce można go jeszcze uratować.

Gary Moore wydaje album „Out In The Fields” (maj 1985 rok), ale decyduje o tym, że na okładce płyty pojawiają się dwa nazwiska Gary Moore i Phil Lynott. Album dociera do 5 miejsca Brytyjskiej Listy Bilboard, podobnie jak singiel „Out In The Fields” / „Military Man” (w tym drugim utworze śpiewa Phil). Pomiędzy 23 a 26 września 1985 roku, u boku Gary Moore, Phil Lynott gra jedne z ostatnich koncertów w Londynie i Manchesterze…

To już jest koniec…

25 grudnia 1985 roku przedawkował … Przez 10 dni i nocy lekarze z Salisbury Infirmary a potem Wiltshire Clinic walczyli o jego życie. Bezskutecznie… O świcie 4 stycznia 1986 roku, w wyniku niewydolności serca i zapalenia płuc – Philip Parris Lynott zmarł… Miał niespełna 36 lat. Na wieść o jego śmierci fani z całej Irlandii czcili jego pamięć. Przed pogrzebem tysiące fanów wyległo na O’Connell Street, by palić świeczki – ognie pamięci. Grafton Street – ulica gdzie często pojawiał się z gitarą – utonęła w kwiatach. Podobne sceny działy się w Cork, Galway, Limerick, czy Belfaście.

Był największą gwiazdą irlandzkiej muzyki. Z jednej strony Philo to ikona muzycznego biznesu, a z drugiej normalny, przyjacielski, ciepły facet. Poza tym był pierwszym irlandzkim artystą, który dotarł na szczyt i rozsławił imię Irlandii na całym świecie…

Ciało artysty spoczęło na St. Fintan’s Cemetery w dublińskim Sutton.

Pamięć wiecznie żywa – wystawa „Philip Lynoot Stephen’s Green Shopping Centre”

Wystawa poświęcona osobie i twórczości Phila Lynotta, która prezentuje największą kolekcję pamiątek po liderze Thin Lizzy, pojawia się co roku:

Miejsce ekspozycji mieści się w doskonałej lokalizacji na ostatnim piętrze Stephen’s Green Shopping Centre i wyglada na ukochana przez Phila część centrum miasta, którą artysta uwiecznil na okładce albumu „Shades of Blue Orphanage”.

– mówi Peter Emmett, kurator wystawy i wielki znawca muzyki rockowej.

Peter z dumą prezentuje w jednej z witryn wystawych, z największymi singowymi rarytasami grupy, starą pocztówkę dźwiękową z lat 70. z utworem „Whiskey in the Jar” … z Polski! Co ciekawe, okazały budynek Stephen’s Green Shooping Centre, usytułowanu jest rzut kamieniem od pomnika P. Lynotta, który stanął w ciągu Harry Street (wychodzacej z Grafton Street).

Podczas zwiedzania sal ekspozycyjnych natkniemy się także na kolekcję kurtek Phila, w których prezentował się podczas tras koncertowych. Dumnie wyeksponowano ubrania noszone w teledyskach, rzadkie winyle, pocztówki i kartki urodzinowe, notatki i fotografie, plakaty a nawet certyfikat posiadania akcji w Manchester United, o czym nawet najwięksi fani Phila Lynotta nie zawsze wiedzą. Zadbano także o multimedia i materiały filmowe. Duża multimedialna sekcja zawiera fragmenty występów Thin Lizzy oraz specjalnie przeprowadzone wywiady z muzykami. Samego Phila wspominaja m.in. Bono, Joe Elliot (Def Leppard), członkami Thin Lizzy i inne znakomitości świata muzyki.

Wystawie patronuje redakcja „Hor Press”. Archiwa muzycznego magazynu zostały skrupulatnie przeszukane w celu znalezienia wszystkich wywiadów i publikacji o Thin Lizzy, zamieszczanych w magazynie od 1971 roku!

To niezapomniane przeżycie dla fanów muzyki - i dla tych wszystkich, którzy kochają człowieka, ktorego tak wielu uważa za gwiazdę dublińskiego rocka – mówi Peter Emmett i zaprasza do Dublina.

Tomasz Wybranowski foto: Tomasz Szustek (pomnik Phila Lynotta) i Tomasz Wybranowski