KRÓLOWIE LATA Magiczny i mądry film o dorastaniu RECENZJA DVD

Komedia o nastolatkach uciekających z domu? Może być coś bardziej banalnego? Ten film dowodzi, że o najprostszych sprawach można opowiadać błyskotliwie i nowatorsko. Zabawny, ironiczny i pełen ciepła skromny film, który niezauważenie przemknął przez nasze kina łączy w sobie słodycz i gorycz dorastania. Dawno żaden tak pozytywnie nie nastawił mnie do życia.

Nie streszczam tego filmu bowiem każde streszczenie wypaczy jego sens. Co Wam może powiedzieć informacja, że na DVD wyszedł film o trójce nastoletnich chłopców, którzy zmęczeni swoimi rodzicami budują w środku lasu pokraczny szałas? Ja również ociągałem się by sięgnąć po prezentowany na festiwalu w Sundance obraz Jordana Vogta-Robertsa i Chrisa Galletta. Twórcy sięgają po wyeksploatowaną na wszelkie sposoby historię nastoletniego buntu, pierwszej miłości, nadopiekuńczość rodziców i wiary w magiczny świat bez zasad społecznych. Wszystko to zaś jest zatopione w klimacie małego miasteczka i na wskroś amerykańskiej hierarchii high school. Cieszę się jednak, że przełamałem swoje uprzedzenia wobec tego filmu. Dawno żaden tak pozytywnie nie nastawił mnie do życia.

Nie zobaczycie w „Królowie lata” żadnych wielkich gwiazd. Poza epizodyczną rolą Mary Lynn Rajskub ( serial „24”) czy kapitalnej roli Nicka Offerman ( pamiętny epizod w „Millerowie”) większość obsady nie wypłynęła (jeszcze?) na szerokie wody hollywoodzkiego oceanu. Jest to niewątpliwie plus, bowiem nie oceniamy tej przypowieści przez pryzmat wielkiego nazwiska, dając się porwać historii. Widać, że reżyser Voght- Roberts ma w sobie spory potencjał skoro tak poprowadził trójkę młodych aktorów, którzy nawet na chwilę nie ocierają się o sztuczność. Ciekawe jak rozwinie się przyszła kariera Nicka Robinsona, Gabriela Basso i Moisesa Ariasa. Leonardo Di Caprio też zaczynał przygodę z kinem w podobny wieku.

Ktoś napisał, że można się w „Królach lata” wręcz zakochać. Zgadzam się. Wielkie uznanie za to należy się scenarzyście Chrisie Galletta, który naszpikował prostą historię o letnim dorastaniu błyskotliwymi, ironicznymi dialogami, ciekawymi postaciami ( jeden z chłopców mógłby śmiało pojawić się w „Kochankowie z księżyca” Wesa Andersona) i magicznym, momentami onirycznym klimatem. Autor subtelnie, nie unikając sytuacyjnego humoru, pokazuje całą paletę barw dorastania. A te przykrywają w pewnym momencie najbardziej sentymentalny świat zakochanego posiadacza trądziku. Świetnie nakręcone technicznie sceny ( aż dziw bierze jak za niewielkie pieniądze można dziś dokonywać sztuczek wizualnych) beztroskiej zabawy w „tajemniczym ogrodzie” są zestawione z ciekawym obrazem różnych postaw rodziców, którzy nie mogą przyjąć do wiadomości swoich win wobec dzieci.

Twórcom filmu udało się też uniknąć pretensjonalności, co nie jest łatwe w takim rodzaju kina. Zmagania nastolatków z przeciwnościami losu w ich szałasie są potraktowane z dystansem typowym dla absurdalnych komedii, choć można wyczuć w tym pewną gorycz utraconej niewinności. Ostatnia scena pustego szałasu otoczonego dziką przyrodą przypomina finałowy zestaw ujęć z „Niebiańskiej Plaży” Dannego Boyla. Oba filmy dotykają gonitwy za czystym, utopijnym światem.Rodzice chłopców też są nakreśleni lekką ręką, i nie psują jednowymiarowością baśniowo-chłopięcej opowieści. Natomiast Gallet mimo braku moralizatorstwa przekazuje w swoim tekście „babciną mądrość”. Każdy nastolatek odnajdzie w tej historii odpowiedź na pytanie o koszt na siłę i za wcześnie poszukiwanej samodzielności. Natomiast rodzic może w ( nawet nie krzywym) zwierciadle zobaczyć jak nadmiar miłości przegrzewa niczym letnie słońce. „Królowie lata” to świetna odtrutka na bazujące na tym samym politpoprawnym ,męcząco skompresowanym pod gusta średnie rozgarniętych widzów komedii, jakie co roku zalewają świat. Mam nadzieję, że niezależny duch twórców tego filmu nie zostanie zaprzepaszczony w Hollywood.

Łukasz Adamski

_„Królowie lata”, reż: Jordan Vogt-Roberts. Dystr: Best Film_