POLAŃSKI o dziennikarzach: większość z nich ma mentalność, która mi zupełnie nie odpowiada

Nie jest tajemnicą, że Roman Polański nie lubi dziennikarzy, których nazwał w 2007 roku „bezmózgimi ignorantami”. Jego życiowe doświadczenia z tabloidami tłumaczą w dużym stopniu stosunek do żurnalistów. Polański nie jest więc łatwym rozmówcą. Niewielu udaje się sztuka przeprowadzenie z nim płynnej rozmowy. Tej sztuki dokonała Małgorzata Domagalik, której mistrz opowiedział co go drażni u ludzi mediów. Zanim przekonacie się co Roman Polański sądzi o dziennikarzach, zachęcamy do obejrzenia zwiastuna "Wenus w futrze".

Roman Polański opowiadał w przeszłości, że to zachowanie dziennikarzy po bestialskim morderstwie jego żony Sharon Tate i ich nienarodzonego synka, którzy sugerowali nawet winę samego Polańskiego spowodowało jego niechęć do tego zawodu. Następnie polowanie na reżysera (całodobowe czatowanie na niego pod jego francuskim mieszkaniu po tym jak uciekł z USA) ugruntowało stosunek reżysera do żurnalistów. Od tego czasu jest on dla nich bezwzględny. W 2007 roku na festiwalu w Cannes reżyser nazwał dziennikarzy „bezmózgimi ignorantami”. Reżysera zdenerwowały ich płytkie pytania, którzy mając przed sobą wielkich filmowców rozmawiali o banalnych kwestiach.

To wstyd zadawać takie głupie pytania. Myślę, że to komputery sprowadziły was do tego poziomu. Już nawet nie używacie klawiatury do pisania, tylko kopiujecie informacje za pomocą myszki, dlatego tak bardzo mało o nas wiecie. Już nie interesujecie się kinem?

mówił wzburzony i wyszedł…na lunch. Polański rzadko więc daje się namówić na wywiad. Jak już to robi jest rozmówcą niezwykle trudnym i niedostępnym. Małgorzacie Domagalik udała się trudna sztuka idealnego poprowadzenia rozmowy z Romanem Polańskim w jego mieszkaniu. Warto wywiad przeczytać w całości, bowiem między wierszami Polański odsłania swoje oblicze, opowiada o niespodziewanej porażce po premierze kultowego dziś „Lokatora”, stosunku do religii, oraz swoich ulubionych filmach. Szczególnie ciekawie wygląda tłumaczenie Polańskiego jego niechęci do dziennikarzy. Przytaczamy fragment znakomitej rozmowy z miesięcznika „Pani”.

(…)

Małgorzata Domagalik: Mówią, że Polański w minutę potrafi tak ustawić rozmówcę, że ten staje na baczność.

Roman Polański: Na planie?

Też, ale i podczas spotkań z dziennikarzami.

Nie przypominam sobie.

To jeszcze gorzej dla tych, którzy przeprowadzali z panem te wywiady.

Czy to moja wina?

No nie.

No to dobrze.

Ale dziennikarz jest chyba jednak reżyserowi potrzebny?

Oczywiście, tylko że większość z nich to jakaś specyficzna mentalność, która mi zupełnie nie odpowiada. Miałem nawet kolegów w czasie studiów, którzy mieli, że tak powiem, skłonności dziennikarskie i rzeczywiście zostali dziennikarzami. Ale generalnie dziennikarze stale szukają jakiejś zwady z otoczeniem.

Chcą, żeby też o nich się mówiło...

Są oczywiście wielcy dziennikarze i miałem szczęście poznać wielu, z niektórymi pracować, ale mnóstwo z tych, których poznałem, bardzo mnie rozczarowało. Zresztą to jest zawód, który skłania do tego, żeby się wyróżnić, trzeba coś spowodować, jakąś kontrowersję. Rozumie pani?

Rozumiem. W czasie jednej z konferencji prasowych w Cannes wstał pan i wyszedł, a reszta została.

To przecież było okropne. Była pani tam?

Nie, ale zapytam. Był pan wtedy w złym humorze?

Nie byłem w złym humorze, wręcz przeciwnie, tylko siedzieliśmy tam chyba w 30 słynnych filmowców. To były urodziny festiwalu, zdaje się 65., i żeby to uczcić, poproszono, by każdy z nas nakręcił dwuipółminutowy film.

(…)

Zgadzacie z jednym z najwybitniejszych filmowców XX wieku oraz jedną z najbardziej kontrowersyjnych postaci w światowym show biznesie?

Q