ABEL FERRARA opowie o PASOLINIM. W roli skandalisty Willem Dafoe

Twórca przepojonych religijnością, drastycznych obrazów jak „Zły porucznik” czy „Uzależnienie” nakręci film o zamordowanym przez męską prostytutkę komunizującym geju, który zrealizował jeden z najbardziej religijnych filmów w historii kina. Ferrara plus Pasolini? To będzie prawdziwa bomba filmowa.

Abel Ferrara to jeden z najmroczniejszych i najciekawszych reżyserów XX wieku. Były ćpun, skandalista i zupełnie bezkompromisowy artysta wszedł do historii kina dzięki wstrząsającemu „Złemu Porucznikowi” z 1992 roku. Brutalny i do bólu realistyczny film o upadłym gliniarzu jest chrześcijańskim traktatem o moralności, odkupieniu i sile wiary. Ferrara motywy religijne poruszał też w gnostyckiej „Marii”, wampirycznym „Uzależnieniu” czy mafijnym „Pogrzebie”, który był (rok 1996- sic!) ostatnim filmem nowojorczyka, który był szeroko dystrybuowany w USA. Ferrara obecnie kończy pracę przy filmie "Welcome To New York" opowiadającym o skandalu z udziałem Dominique'a Straussa-Kahna z Gérardem Depardieu i Jacqueline Bisset. Można się spodziewać, że ten obraz może być pierwszym od dawna komercyjnym sukcesem pełnokrwistego nowojorczyka.

Na dodatek zdaje się, że Ferrara nabrał przysłowiowego wiatru w żagle. Od razu po skończeniu realizacji „Welcome To New York” zajmie się realizacją biografii Pierra Paolo Passoliniego. Włoski artysta był jednym z najbardziej niejednoznacznych i kontrowersyjnych reżyserów, pisarzy czy poetów powojennej Europy. Niektórzy uważają go na najważniejszego włoskiego artystę drugiej połowy XX wieku. Wyreżyserował 26 filmów, był autorem blisko 50 scenariuszy, 6 powieści, 7 zbiorów poezji, opublikował wiele rozpraw filozoficznych i tekstów dotyczących sztuki filmowej. Przed sądem stawał 36 razy. Oskarżany o bluźnierstwa został nawet skazany na 4 lata więzienie, choć kary nigdy nie odsiedział. Oprócz szokującej ekranizacji Markiza De Sade „Salo czyli 120 dni Sodomy”, którą Passolini przeniósł z przedrewolucyjnej Francji do faszystowskich Włoch Passolini zrealizował mocno m.in. lewicowego „Włóczykija” oraz dwa filmy oskarżane o bluźnierstwo. „Mamma Roma” o prostytutce i jej synu oraz „Twaróg”. Ten drugi film stanowił jedną z nowel projektu realizowanego przez Roberta Rosselliniego, Jeana- Luca Godarga i Ugo Gregorettiego. W filmie Passoliniego zagrał sam Orson Walles.

Twórca „Obywatela Kane’a” wcielił się w aktora, który po tym jak najadł się sera, umiera na krzyżu podczas realizacji filmu o Jezusie. Po wielkich protestach włoskiej chadecji i katolików, Passolini niespodziewanie zrealizował „Ewangelię według św. Mateusza”. Film będący wierną interpretacją Ewangelii został zadedykowany Janowi XXIII. Mimo tego, że Jezusa zagrał amator i komunista, a Matkę Boską matka Passoliniego obraz trafił w końcu z okazji stulecia kina na watykańską listę "wielkich i wartościowych filmów". Był to pierwszy film o Jezusie odbiegający od standardowego pokazywania Ewangelii, który na dodatek został zaakceptowany przez Watykan. Zachwycił on Martina Scorsese, który później zrealizował kontrowersyjne „Ostatnie kuszenie Chrystusa”.

O ile jednak film Scorsese był ocierającą się o bluźnierstwo, ale jednak głęboko religijną opowieścią o Jezusie, o tyle Pasolini swoje religijne filmy wkładał w szaty sprzecznego z chrześcijaństwem marksizmu. Było to widoczne szczególnie w przypadku „Ptaków i ptaszysk” z 1966 roku. Film o św. Franciszku z Asyżu był dobitną próbą połączenia komunizmu z naukami Jezusa. Pasolini poszukiwał jednak wiary, co wyraził w jednym z wywiadów odpowiadając dziennikarzowi na pytanie o swój ateizm:

Jeżeli wiesz, że jestem niewierzący, to znasz mnie lepiej niż ja sam. Być może i jestem człowiekiem niewierzącym, ale takim, który tęskni za wiarą.

Pasoliniego znaleziono martwego w noc Wszystkich Świętych w 1975 roku na plaży w Ostii, trzy tygodnie przed premierą „Salo czyli 120 dni Sodomy”. Okazało się, że reżysera zamordował Gieseppe Pelosi- męska prostytutka, która została przez Pasoliniego tej nocy zabrana z rzymskiego dworca. Według chłopaka Pasollini po wspólnej kolacji miał się do niego w brutalny sposób dobierać i za to ten go zamordował. Po trzydziestu latach od morderstwa, 5 maja 2005 roku, Pelosi wycofał swoje zeznania w sprawie zabójstwa, twierdząc, że Pasoliniego zamordowało trzech nieznanych mu mężczyzn, mówiących z południowowłoskim akcentem. W domyśle mafiozi mieli nazywać Pasoliniego "plugawym komunistą". Pelosi stwierdził, że musiał przyznać się do zabójstwa, gdyż mężczyźni zagrozili mu skrzywdzeniem jego rodziny. Inny komunista Bernardo Bertollucci, twórca „Ostatniego tanga w Paryżu” czy „Wiek XX”, twierdzi wręcz, że Pasoliniego zamordowała włoska prawica. Ten wątek nie ma jednak najmniejszych umocowań w faktach.

Passolini napisał kiedyś:

Jest święto. A ja w proteście chcę umrzeć z upokorzenia. Chcę, aby znaleźli mnie martwego, ze sterczącym penisem, ze spuszczonymi spodniami poplamionymi białą spermą, pośród zboża zabarwionego krwistoczerwoną posoką. I jestem przekonany, że moje ostatnie przedstawienie – którego będę jedynym aktorem i jedynym widzem, w rzece, nad którą nikt nie przychodzi – nabierze znaczenia.

Trudno się dziwić, że jego śmierć jest traktowana jak symboliczne samobójstwo. W filmie Ferrary w Pasoliniego wcieli się Willem Dafoe. Dla aktora będzie to czwarte w karierze spotkanie z Ablem Ferrarą. Wcześniej zagrał on w filmach "Hotel New Rose", "Go Go Tales" i "4:44. Ostatni dzień na Ziemi". Ferrara kilkakrotnie podkreślał, że Passolini jest jego ulubionym reżyserem ponieważ „filmował on swoje wizje bez potrzebnych do tego kwalifikacji”. Zupełnie jak Ferrara, który potrafi dzięki temu wznieść swoje filmy na bardzo wysoki poziom. Znając zaś odwagę aktorką Dafoe ( „Antychryst”, „Ostatnie kuszenie Chrystusa”) można spodziewać się prawdziwej bomby filmowej. Czy film jednak nie będzie w pewnym stopniu realizacją wizji Bertolucciego? Oficjalne jego streszczenie dystrybutora może coś takiego sugerować.

Pasolini wraca do Rzymu ze Szwecji. Szuka swojej kochanki, młodej prostytutki, z którą organizuje spotkanie zaplanowane na następny wieczór. Jego przyjaciele ostrzegają go, by przestał pisać oskarżycielskie teksty przeciwko Chrześcijańskim Demokratom. Pasolini jednak upiera się, by kontynuować misję demaskowania rządów marionetek.

Ł.A/offscreen.com/wikipedia/indiewire.com/