Długo nie wybaczę Akademii, że nie dała kilku Oscarów temu arcydziełku. Nie tylko Robert de Niro przypomniał widzom, że zanim zajął się robieniem głupich mit w głupich filmach, był najwybitniejszym aktorem XX wieku. Od czasu „Lepiej być nie może” czy „Juno” nie było na ekranach tak oryginalnej komedii.

Nie dajcie się nabrać na reklamy tego filmu w mediach. Nie jest to żadna komedia romantyczna czerpiąca garściami z „Kiedy Harry poznał Sally”, ani slapstick do jakiego twarze dwóch głównych aktorów nas przyzwyczaiło. Film Davida O. Russela(„Złoto pustyni”, „Fighter”) który dał się poznać jako jeden z oryginalniejszych amerykańskich reżyserów ostatniej dekady jest obrazem nietypowym. **Russelowi udało się z powieści Matthew Quicka wyciągnąć znane motywy i włożyć je zupełnie w nowe opakowanie. „Poradnik pozytywnego myślenia” można postawić na jednej półce z takimi filmami jak „Mała Miss” czy „Juno”. Trudno również nie odnieść go do innej komedii, która zawojowała kilkanaście lat temu galę oscarową- „Lepiej być nie może o cierpiącym na manię natręctw pisarzu mizantropie, którego ratuje twardo stąpająca po ziemi barmanka. W filmie Russela wszyscy bohaterowie są dysfunkcjonalni.

Pat Solitano ( Bradley Cooper) wraca do domu po pobycie w szpitalu psychiatrycznym. Wylądował tam z powodu nieopanowanej agresji i depresji, które były wywołane wstrząsem, po tym jak zastał żonę pod prysznicem z jej kolegą z pracy. Teraz pragnie on odbudować relację z kobietą, choć sąd dał mu zakaz zbliżania się do niej na 150 metrów. Pat poznaje Tiffani ( Jennifer Lawrence)- nimfomankę, która nie może poradzić sobie ze śmiercią męża policjanta. Kobieta ma mu pomóc nawiązać kontakt z żoną. Patowi nie jest na dodatek łatwo wyjść z dwubiegunowej depresji ( na którą cierpi syn reżysera stojący za decyzją Russela o realizacji tego filmu), bowiem jego rodzinny dom jest daleki od normalności. Ojciec Pata- Pat senior ( Robert de Niro) jest cierpiącym na ciężką manię natręctw, uzależnionym od hazardu facetem, który tłumi w sobie wyrzuty sumienia z powodu zaniedbania w wychowaniu syna. W życiu Pata pojawia się też Danny ( Chris Tucker nie do poznania), ciągle uciekający ze szpitala dobry duszek. Jedyną racjonalną osobą w życiu rodziny Solitano jest jego matka Dolores ( Jacki Weaver), starająca się nie tylko zapanować nad synem, ale również odbudować jego relacje z ojcem. Kobieta potrafi na dodatek w subtelny sposób pociągnąć za odpowiedni sznurek by nie dopuścić do katastrofy w życiu swoich ukochanych mężczyzn.

Woody Allen mógłby z tego filmu zrobić kolejną wersję swoich „Wnętrz”. Spece od rozśmieszania popcornowych widzów zapewne puściliby wodzy dziecinnej fantazji i pokazaliby kretyńskie gagi łykającej prochy rodzinki. David O. Russel znalazł wypośrodkowanie między tymi drogami. Jest to zasługa nie tylko jego wyważonego i subtelnego scenariusza, ale przede wszystkim poruszającego i zachwycającego aktorstwa. Zarówno Cooper jak i Lawrence ( nagrodzona Oscarem) tworzą głębokie role potłuczonych przez życie samotników, które można porównać do aktorskiego koncertu z „Czułych słówek”. Nie można nie wspomnieć o wspaniałej roli Roberta de Niro, który stworzył rolę może nie na miarę „Wściekłego byka”, ale z pewnością porównywalną do „Przebudzenia” czy „Stanley i Iris”. Za każdym razem, gdy pojawia się on na ekranie przenosimy się w magiczny świat Bobbiego, jaki oglądaliśmy u Cimino, Scorsese czy Coppoli. De Niro potrafi przejść w ciągu kilku sekund ze stanu euforii do złości, z załamania do uspokojenia. Legendarny aktor symbolizuje niejako cały film będący emocjonalnym rollercoasterem, na końcu którego znajduje się światełko, dotykające nawet największego malkontenta. Na naszych oczach rodzi się jeden z filmów, który w przyszłości będzie można nazwać z pełną premedytacją kultowym.

Łukasz Adamski

"Poradnik pozytywnego myślenia", reż: David O. Russel, wyst: Bradley Cooper, Jennifer Lawrence, Robert de Niro