THE NATIONAL: czuję się, jakbyśmy odzyskali chemię, którą mieliśmy kiedyś NOWY TELEDYSK

The National ujawnia klip do piosenki z nowej płyty. „Sea Of Love” to energetyczny utwór, z równie żywiołowo zrealizowanym klipem - oszczędność środków, maksimum energii. Efekt rewelacyjny.

Premiera albumu „Trouble Will Find Me” (4AD) już 20.05.13. Album zawiera 13 zróżnicowanych w nastroju kompozycji. Łączy je charakterystyczny styl zespołu oparty na raz recytowanej, rzadziej śpiewnej, a często wykrzyczanej wokalizie Matta Berningera.

Zespół zaskakuje nowym klipem do utworu „Sea Of Love” - dynamiczna kompozycja ukazuje osobowość muzyków, którzy zgromadzeniu na małym, ale charakterystycznym planie, są bardzo ekspresyjni. Obecność małego chłopca, który jest ubrany jak reszta zespołu, w garnitur i białą koszulę wydaje się, ze nawiązuje do odrodzenia się grupy. Zamierzenie, czy nie, ale klip przypomina teledysk „Boys Don’t Cry” The Cure - oczywiście w klimacie obrazu, nie jest bowiem jego kopią. Tam grają sami chłopcy, uosabiający muzyków The Cure, którzy pojawiają się tylko w postaci cieni. Klip też zrealizowany jest na małej przestrzeni. „Sea of Love” The National wyreżyserowała Sophia Peer.

_The National - Sea Of Love_

The National nagrywali nową płytę w nowojorskim studiu Clubhouse w Rhinebeck. Choć podczas nagrań panowała radosna atmosfera, to trudno byłoby nazwać muzykę jaką trafiła na „Trouble Will Find Me” łatwą. Co szczególnie dotyczy pracy, jaką wykonali bracia Scott i Bryan Devendorf, tworzący sekcję rytmiczną The National.

W wielu utworach, jak otwierającym album sentymentalnym „I Should Live In Salt” czy bardziej dynamicznym „Demons”, muzycy serwują nietypowe metrum, a co za tym idzie tworzą bardziej skomplikowaną strukturę rytmiczną. Nie inaczej jest z bardziej wysublimowanymi melodiami, a także tekstami. Tym razem, obok typowego dla Berningera fatalizmu, wkrada się także odrobina zaskakującego pozytywizmu. Wiele piosenek na „Trouble Will Find Me” wprowadza nastrój melancholii, której nie powstydziliby się Simon & Garfunkel. Jak subtelnie zaaranżowane „Fireproof” czy „I Need My Girl”. Są tu również utwory w rodzaju „Pink Rabbits”, „Slipped” (Aaron określa go mianem piosenki, którą zawsze chciał napisać) czy „Heavenfaced”, które wydają się aspirować do miana klasycznych, pokazujących inne, bardziej emocjonalne podejście do partii wokalnych. Ten nastrój nostalgii równoważą zdecydowanie bardziej zadziorne kompozycje w rodzaju „Don’t Swallow The Cap”, „Graceless” czy wspomnianego „Demons”.

_The National - Don’t Swallow the Cap_

Przez ostatnie dziesięć lat czułem się jakbyśmy za czymś gonili, starając się coś udowodnić. Na początku byliśmy postrzegani jako udręczony zespół alt-country’owy. To bolało także dlatego, że było częściowo prawdą. Więc większość czasu staraliśmy się udowodnić naszymi piosenkami, że tak nie jest. To była próba obalenia własnych niepewności. Po trasie „High Violet” poczuliśmy, że w końcu to osiągnęliśmy. Teraz mogliśmy się zrelaksować. Nie musieliśmy już udowadniać swojej tożsamości. Z kolei Aaron dodaje: To znowu stało się beztroskie. Z jednej strony piosenki są bardziej złożone, z drugiej prostsze i bardziej ludzkie. Czuję się, jakbyśmy odzyskali chemię, którą mieliśmy kiedyś.

• przyznaje dzisiaj Matt Berninger, wokalista zespołu.

Muzycy The National koncertują się także na solowych projektach. Gitarzysta Bryce Dessner przygotowuje kompozycję inspirowaną muzyką Witolda Lutosławskiego. Tworzy wraz z Padmą Newsomem  pod szyldem The Clogs. Komponują muzykę klasyczną, awangardową i jazzową, a także organizują festiwale. Na zamówienie Narodowego Instytutu Audiowizualnego Bryce Dessner pisze utwór z okazji Roku Witolda Lutosławskiego. Przedpremierowo utwór zostanie wykonany 1 grudnia w Warszawie. Bryce Dessner zagra z towarzyszeniem orkiestry kameralnej AUKSO pod dyrekcją Marka Mosia.

Grzegorz Kasjaniuk / sonicrecords.pl