Co kryje "SEJF" SEKIELSKIEGO? NASZA RECENZJA

Zazwyczaj, gdy mam przed sobą powieść wziętego dziennikarza, zachowuję ostrożność. Nie lubię, gdy literatura staje się kurtyzaną publicystyki. Trzeba jednak przyznać, że „Sejf” Tomasza Sekielskiego to bardzo wciągające czytadło, a doświadczenie reproterskie wieloletniej gwiazdy TVN daje o sobie znać na kartach książki.

„Misternie spleciona intryga, informacje agencji wywiadu warte więcej niż niejedno ludzkie życie, przerażający spisek i garstka uczciwych ludzi na przekór wszystkiemu próbujących dotrzeć do pracy” - tak debiutancką powieść Sekielskiego zapowiada wydawca książki.

Nie trzeba być zwolennikiem współtwórcy takich programów jak „Teraz my!” czy „Czarno na białym”, aby uznać słowa zajawki za nadzwyczaj trafne. Nie ma w nich ani krzty przesady. Sekielski stworzył opowieść, która trzyma w napięciu do samego końca. Wielowątkowa narracja i misternie utkana sieć różnych wydarzeń, sprawiają, że czytelnik staje się niemal uczestnikiem śledztwa jakie prowadzą: zbliżający się do emerytury młodszy inspektor policji Waldemar Darski i gwiazda dziennikarstwa śledczego Artur Solski. Postacie, jakie stworzył autor, są do bólu autentyczne. Stary „wyliniały pies” idealnie wpisuje się w standardowy wizerunek komendanta policji z prowincji, który po służbie lubi machnąć „po maluchu”, powędkować i zabawić się w myśliwego. Gwiazda telewizji DTV, to z kolei doskonały przykład zaangażowanego reportera śledczego, który żyje swoją pracą, zaniedbując własne zdrowie, a także życie rodzinne, ukojenia szukając w zażywaniu wszelkiego rodzaju leków na uspokojenie.

Sekielski sprawnie operuje fachowym językiem, doskonale naświetla układy i układziki, jakie funkcjonują w „wielkim świecie”: mediach, polityce, służbach specjalnych, a także niepokojącą nić porozumienia, jaka panuje wspomnianymi elementami. Zastanawiające jest jednak źródło inspiracji popularnego dziennikarza. Od opisów serwilistycznych praktyk w medialnym gigancie, samowoli służb specjalnych i tuszowania prawdziwych afer bije niesamowity realizm. Z pewnością nie jest on efektem wybujałem fantazji Sekielskiego. Rację miał prof. Andrzej Zybertowicz, który pisał niedawno na łamach tygodnika „W Sieci”:

Czy dla uważnych obserwatorów naszego życia publicznego to coś nowego? Nie. Ale ważne, że red. Sekielski to publicznie głosi. Jest świadom, że w Polsce główne media nie wykonują zadań, bez realizacji których demokracja i rynkowa gospodarka patologiami obrastają ponad miarę.

Nie jest to jednak typowa powieść z kluczem, w której roi się od czytelnych pierowzorów, jak choćby w „Wieży komunistów” Witolda Gadowskiego. Odniesienia są znacznie bardziej ukryte, mocniej wyeksponowany jest sam mechanizm funkcjonowania patologicznych układów i zależności. Skoto już mowa o powieści współautora „Tragarzy śmierci”, trzeba przyznać, że pod względem stricte literackim Gadowski bije na głowę Sekielskiego. Porównania autora „Sejfu” są toporne, wskazują, że główną lekturą autora są magazyny dla średnio rozgarniętych przedstawicieli highlife'u (cytuję z pamięci: „wyglądał jak impotent, który miał zagrać główną rolę w filmie porno” czy „Biurko tak wielkie, że mógł na nim lądować Air Force One”). U krakowskiego dziennikarza reporterskie wtręty uzupełnia niemal proza poetycka, wysmakowane metafory w których pobrzmiewają liryczne doświadczenia Gadowskiego.

Niestety tego brakuje w książce Sekielskiego. Niedociągnięcia literackie bilansuje jednak szczegółowo zaplanowana fabuła i wartka akcja, która trzyma czytelnika w napięciu do samego końca. „Sejf” jest solidnym czytadłem dla miłośników thrilleru politycznego. Tylko tyle i aż tyle.

Aleksander Majewski