NASZA RECENZJA Przedziwna autobiografia DIANE KEATON

Nie jest to klasyczna biografia. Jednak luźne zapiski znakomitej aktorki pozwalają poznać lepiej jej życie. Dla lubiących ploteczki też się coś znajdzie. Obmawianie Woodego Allena czy Warrena Beatty, z którymi Keaton była związana są interesujące dla każdego voyerysty.

Diane Keaton pisząc „Wciąż od nowa” chciała w niekonwencjonalny sposób opowiedzieć nie tylko o swojej długiej karierze w Hollywood ( aktorka zagrała w takich perłach kinematografii jak „Ojciec chrzestny”, „Annie Hall” czy „Manhattan”), ale przede wszystkim przeżyciach. Zdecydowała się na metodę kolażu, którą fascynowała się od dziecka. W swojej książce stosuje więc połączenie swoich wspomnień, intymnej korespondencji z partnerami, dziennikami oraz wycinkami z dzienników swojej matki. Czy ta metoda opowiadania o własnej przeszłości działa? Mnie się wydaje trochę pretensjonalna i, mimo wszystko, napuszona. Jako miłośnik kina szukałem więc w „autobiografii” Keaton smaczków związanych ze światem filmu.

Skala ekshibicjonizmu Keaton w książce jest wysoka nawet jak na standardy hollywoodzkie. Dlatego nie dowiemy się z niej zbyt wiele o kulisach powstania arcydzieł Coppoli czy Allena. Natomiast dostaniemy porcję informacji o samych artystach, z którymi Kate Corleone była związana. Keaton przez długi czas była partnerką zarówno Allena jak i Beattiego, z którym zrealizowała prokomunistycznych „Czerwonych”.

Z celowo chaotycznych zapisków Keaton można wyłuskać mięsiste anegdoty z planu filmowego. Gdy na planie „Ojca chrzestnego” spotkała wielkiego Marlona Brando, ten rzucił w jej kierunku jedynie: „Fajne cycki”. Keaton z drugiej strony uchylą rąbka tajemnicy na temat swoich rozmów z wielkimi aktorami. Al Pacino uświadomił na przykład jej różnicę między "artystą" a człowiekiem "artystycznie uzdolnionym". Aktorka opisuje również wpływ jaki na jej rozwój intelektualny i duchowy miał Woody Allen. To on zainfekował ją Bergmanem czy Bunuelem.

Na Madison Avenue zaglądaliśmy w witryny galerii Serge'a Sabarsky'ego z malarstwem niemieckich ekspresjonistów.

pisze Keaton i dodaje, że ich „związek trwał nieprzerwanie, jednak nie było w nim jakiegoś szczególnego zaangażowania”. Keaton przyznaje, że nie wytrzymywała intelektualnie przy twórcy „Wnętrz”. W końcu trafiła do psychoterapeuty, a jakże, poleconego przez najsłynniejszego bywalca filmowych kozetek. Do dziś łączą ją przyjazne stosunki z artystą. Choć w książce wbija mu w kilku miejscach szpilkę.

Keaton nazywa go zakompleksionym hipochondrykiem. Aktorka cytuje również jego listy:

Nękają mnie najbardziej niewiarygodne marzenia natury erotycznej, które obracają się wokół Ciebie i dużej miseczki E, która mówi po rosyjsku". Ich związek opisuje jako porozumienie dwojga poniżających się ludzi.

Woody pomógł mi w poukładaniu życia. Dziś też lubię być aktywna, jak tylko to możliwe, by nie wpaść znów w depresyjne nastroje.

przyznaje Keaton, która zaskakująco szczerze opisuje swoje problemy z bulimią. W książce znajdziemy również trochę kulis pracy z planu „Annie Hall”. Allen kazał nosić aktorce jej własne ubrania, i naśladować kobiety z Soho. Niestety takich perełek dla kinomanów w książce jest niewiele. Keaton skupia się albo na wspomnieniach swojej matki, albo na opisie swoich związków. To Warren Beatty wprowadził ją na salony. Burzliwie wyglądał też jej związek z Alem Pacino.

Imiona się zmieniały: najpierw Dave, potem Woody, Warren i wreszcie Al. Czy mogłabym stworzyć z nimi trwały związek? Trudno orzec".

pisze Keaton. Smakowicie również brzmi jej opis pracy z Jackiem Nicholsonem w „Lepiej późno niż później” sprzed dekady. Długo po premiera Keaton niespodziewanie dostała zaskakujący czek "z dużą liczbą zer". Nie wiedziała skąd taka suma bowiem jej kontakt nie zawierał gwarancji zysków z procentów od sprzedanych biletów. Okazało się, że taki zapis miał jak zwykle Nicholson, który podzielił się z aktorką swoimi pieniędzmi.

Szkoda, że Keaton ogranicza się do zaledwie kilku opisów świata Hollywood i kulis powstanie wielkich filmów, w których miała okazję zagrać. Z drugiej strony książka miała być w założeniu rozliczeniem jej życia, i walki z własnymi demonami. Czytelnicy przyzwyczajeni do klasycznych autobiografii mogą czuć się skonfundowani sposobem narracji jaki przyjęła aktorka. Trudno jednak nie przyznać, że może on pomóc w zrozumieniu nowojorskiej elity lat 70-tych. W pewnym sensie „Wciąż od nowa” jest dodatkiem do dzieł Woodego Allena. Czy Keaton również była dodatkiem do tych filmów?

"Wciąż od nowa", Diane Keaton, 336 str. Wyd: Bukowy Las