Gwiazdy dla ofiar huraganu "Sandy”. Poprawność polityczna zaszkodziła koncertowi? NASZA RECEZNJA

Koncert "12.12.12" miał dotrzeć do 2 mld ludzi. Reklamowany jako "największe wydarzenie muzyczne wszech czasów", odbył się w środę wieczorem 12 grudnia w Madison Square Garden w Nowym Jorku. Wystąpili min. Paul McCartney, The Rolling Stones i The Who.

Koncert mogło oglądać nawet 114 mln gospodarstw domowych w USA i ponad 400 mln abonentów telewizyjnych w Ameryce Północnej i Południowej, Europie, Afryce, Azji i Australii. Wydarzenie było nadawane na żywo w największych internetowych serwisach wideo na świecie, w tym YouTube i Yahoo. Show był nadawany na żywo także w 850 stacjach radiowych na terenie USA i na ich profilach na Facebooku, w cyfrowym radiu iHeartRadio, jak również na licznych stronach internetowych. Zyski z koncertu mają trafić do poszkodowanych przez huragan "Sandy", który uderzył w okolice Nowego Jorku pod koniec października. Tropikalny sztorm pochłonął życie ponad 120 osób i zniszczył ponad 300 tysięcy domów tylko w samym Nowym Jorku.

Przygotowany z wielką starannością i trwający około sześciu godzin koncert wzbudził we mnie mieszane uczucia. Wystąpiły gwiazdy, bez wątpienia. Niektóre występy miały nawet rangę wydarzenia, ale… Nie chodzi o to, by być malkontentem, jednak wydarzenia rockowe, powinny mieć przynajmniej znamiona spontanicznych na scenie i autentycznie przeżywanych.

Gdziekolwiek narodził się pomysł koncertu, to doprowadził do połączenia w jednym celu potentatów medialnych w USA, którzy postanowili wyemitować koncert na cały świat. Chciałoby się wierzyć, że stało się to dzięki współczuciu bogaczy, a nie kunktatorstwu polityków.

Koncert charytatywny, to rzecz jak najbardziej naturalna i potrzebna, jednak wydaje się tym razem stworzony jako podziękowanie dla wybranych artystów, za ich poparcie dla prezydenta Obamy w niedawnych wyborach prezydenckich. Springsteen, McCartney, Grohl, Vedder, Bon Jovi czy Billy Joel tym występem dodatkowo mają utwierdzić w słuszności wybór Amerykanów – realizują PR-ową politykę bliskości prezydenta ze swoim społeczeństwem. Nie jest to zakamuflowany zresztą przekaz - dla obozu przeciwnego w kampanii - jest prosty i mocny, podziękowanie i wsparcie bez żenady dla konkretnych artystów. Show idzie w świat z tym przekazem, który ma pokazać jedność Amerykanów w obliczu dotykających ich nieszczęść pod batutą obecnego prezydenta.

Oprócz ewidentnych sztuczności, jak duet Springsteen / Bon Jovi, czy Chris Martin (Coldplay) / Michael Stipe (R.E.M.), były też muzyczne zaskoczenia: występ The Who, Erica Claptona, czy muzyków Nirvany z Paulem McCartneyem.

Choć show miał rockowy charakter, to polityczno-muzyczna poprawność kazała zaprezentować Kanye Westa, który zburzył mocnym, hiop-hopowym bitem harmonię koncertu. Raper po prostu nie pasował do klimatu imprezy, i nie zamierzał nawet wpasować się do układanki, tak jak zrobiła to Alicia Keys – z fortepianem pokazując możliwości głosu. Roger Waters wydawał się być jej przeciwieństwem. Wyglądało to tak jakby były lider "Pink Floyd" pomagał sobie playbackiem w trudnych wokalnie momentach. Jego występ, będący wyrywkiem z trasy The Wall Live, zupełnie nie przekonywał. Ten defekt zdawał się zauważać Eddie Vedder, który wszedł na scenę zawstydzony i nieśmiały. Nie poruszył go nawet śmiały pocałunek Watersa – będący czym w rodzaju "szacunu" starszego wobec młodszego. Artyści wykonali wspólnie klasyk Pink Floyd "Comfortably Numb". Waters oddał Vedderowi najtrudniejsze zwrotki do wyśpiewania i dobrze zrobił – dzięki temu był to jeden z najlepszych momentów całego koncertu.

Z zespołowych wykonań najlepiej wypadł The Who – nie poszli na łatwiznę i zaprezentowali swoje najbardziej brytyjskie kompozycje, nie bacząc na to, czy Amerykanie to będą czuli. Korzystając z wyjątkowości sytuacji muzycy zrobili ukłoń w stronę nieżyjącego perkusisty – Keitha Moona. Dzięki dzisiejszym technicznym możliwością, odśpiewali z nim jedną kompozycję. Było to udane posunięcie. Goły tors Rogera Daltreya już nie, ale to może była kolejna prowokacja.

Niezłym akcentem, zostawionym na koniec koncertu, był występ ostatniego składu Nirwany z Paulem McCartneyem w roli wokalisty. Choć podczas swojego koncertu nie zawsze domagał wokalnie, to tu czuł wagę sytuacji i pokazał klasę. Zaśpiewał dobrze, wczuł się w dobrą dyspozycję Grohla ( jak zwykle dynamiczny i autentyczny ), Novoselica ( wydawał się zadowolony ze wspólnej gry) i Pata Smeara ( uśmiechniętego, pełnego energii). Zagrali wspólnie „ Cut Me Some Snack”.

Bardzo dobrze wypadł też Eric Clapton, zwłaszcza w elektrycznym wydaniu. Powrót do grania w trio, zwłaszcza z tak motoryczną sekcją, jest udanym posunięcie. Repertuar Carem idealnie wpasowuje się w taki skład – można sobie pofolgować muzycznie. Można było jednak zauważyć pewien dystans Claptona do całego przedsięwzięcia. Pomijam abnegactwo lub inaczej nonszalancję w ubiorze ( zimowe buty do marynarki mogą być nawet plusem – retro grunge ), ale tak krótka obecność na scenie była zaskoczeniem. Takim na pewno był króciutki ( dwa utwory You've Got Me Rockin" i "Jumping Jack Flash") występ Rolling Stones, który złośliwie wytykał im Steve Buscemi podczas swojego wejścia z bohaterskimi ratownikami.

Reszta koncertu była wykonana na dobrym, profesjonalnym poziomie, ale zbyt teatralnym ( czyli wyuczonym, nie autentycznym) – E-Steet Band z Springstenem, Roger Waters, Bon Jovi i Billy Joel.

Na tym tle rewelacyjnie wypadła organizacja imprezy – sprawnie zmieniali się wykonawcy na scenie, przerwy pomiędzy występami były wypełnione adekwatną treścią ( może i zbyt pompatyczną - ale to specyfika i koloryt - nie można mieć tego za złe, że naród potrafi się jednoczyć w złych chwilach ). Bardzo autentycznie zabrzmiała też wypowiedź muzyka polskiego pochodzenia:

Musiałem powstrzymywać łzy. Dom mojej mamy został zniszczony, musieli ją ewakuować. Wciąż ze mną mieszka, dopóki go nie naprawimy

mówił Richie Sambora, gitarzysta Bon Jovi.

Grzegorz Kasjaniuk