Premiera drugiego sezonu „Bez tajemnic”. NASZA RECENZJA

Obsadzenie Jerzego Radziwiłowicza w roli, którą w amerykańskiej wersji serialu gra Gabriel Byrne było strzałem w dziesiątkę. Zanosi się na to, że druga seria będzie również elektryzująca jak pierwsza odsłona sesji psychoterapeuty. Czy sukces tego serialu jest dowodem na voyeryzm Polaków?

Wczoraj na HBO zadebiutowała druga seria ”Bez tajemnic”. Produkcja składa się z 35 odcinków, które będą emitowane od poniedziałku do piątku o godz. 22.00 w HBO przez siedem kolejnych tygodni. Każdy odcinek pokazuje spotkanie terapeuty Andrzeja ( Jerzy Radziwiłowicz) z innym pacjentem. W pierwszej serii niezwykle mocne role pacjentów stworzyli Marcin Dorociński jako żołnierz z Afganistanu, i Krystyna Janda wcielająca się w przyjaciółkę Andrzeja.

Siłą pierwszej serii były nie tylko kreacje aktorskie, ale specyficzna konstrukcja samej opowieści. Każdy odcinek serialu trwa tyle, ile przeciętna wizyta u terapeuty, i pacjenci wracają „na kozetkę” zawsze tego samego dnia tygodnia. Widzowie mają więc złudzenie, że uczestniczą w autentycznej rozmowie prowadzonej w czasie rzeczywistym, i mogą zdecydować czy chcą oglądać wszystkie odcinki, czy śledzić losy najciekawszego bohatera.

Debiutująca wczoraj druga seria rozpoczyna się od mocnego uderzenia. Do drzwi Andrzeja puka ojciec pacjenta, który popełnił samobójstwo. Starszy mężczyzna obwinia go za śmierć syna i zamierza złożyć na psychologa donos do prokuratury i Izby Lekarskiej. Andrzej trafia więc do prawniczki i jednocześnie swojej byłej pacjentki Natalii ( Magdalena Cielecka). Okazuje się, że „biznesowe” spotkanie przeradza się w festiwal pretensji Natalii, która pod maską pięknej kobiety sukcesu, kryje samotność i poczucie bezsensu korporacyjnego życia. Na dodatek bezdzietna kobieta kryje w sobie tajemnicę związaną z „prawem do wyboru”, który masakruje psychikę kobiet. Trudno jest oceniać serial po jednym epizodzie, jednak wczorajsze spotkanie Natalii z Andrzejem pokazuje, że przynajmniej jej sesja będzie dla widza fascynująca. Świat za szklanymi oknami warszawskich wieżowców zostanie na szklanym ekranie na czynniki pierwsze. Natalia będzie pojawiać się na ekranie HBO w każdy poniedziałek.

We wtorki postać Antka (Stanisław Cywka) przybliży widzom świat dziecka w obliczu rozwodu rodziców - Jacka i Anity Skotnickich (Łukasz Simlat i Ilona Ostrowska). W środy pacjentem Andrzeja będzie Gustaw (Janusz Gajos), dyrektor dużego konsorcjum budowlanego. W czwartki na kanapie zasiądzie Marta (Julia Kijowska), studentka ASP, która nie chce rozpocząć leczenia wykrytego właśnie nowotworu. W piątek na kozetkę powróci znana z pierwszej serii Barbara ( Krystyna Janda).

Sukces pierwszej serii „Bez tajemnic” wpisuje się w ducha naszych czasów. W USA wielkim powodzeniem cieszyła się „Terapia” z charyzmatycznym Gabrielem Byrnemw głównej roli. Jednak nawet z filmów Woodego Allena wiemy, że Ameryka bez kozetki nie funkcjonuje. Czy wciąż uboga Polska może się równać z USA? Przeniesienie "Terapii” do naszego kraju łączyło się z obawami twórców czy taka produkcja ma u nas szansę na sukces. Niesłusznie. Okazuje się, że problemy mieszkańców Warszawy, Krakowa czy Poznania są podobne do problemów Amerykanów ze wschodniego i zachodniego wybrzeża. Serial dowiódł też, że nie wszyscy Polacy chcą oglądać płaskie i sprymityzowane psychologiczne problemy bohaterów „M jak Miłość” czy „Na wspólnej”.

Sukces serialu jest o tyle ważny, że nie jest to produkcja podobna do tego, co prezentuje nam HBO. Nie mamy tutaj wysokiego budżetu „Rzymu”, rozmachu „Zakazanego Imperium”, czy brutalności „Rodziny Soprano”. Mamy natomiast coś, co Sofia Coppola nazwała „zagubieniem w tłumaczeniu”. Okazuje się, że Polacy chcą wejść głębiej w „zagubienie” bohaterów poszczególnych odcinków.

Czy dzieje się tak dlatego, że do Polski dotarła moda na korzystanie z psychoanalityków, która jest od dawna zakorzeniona w krajach zachodnich. Czy może chodzi o to, że odzywa się w nas voyeryzm i chcemy oglądać problemy innych ludzi? Nie jestem psychologiem więc nie będę się bawił w tanie analizowanie. To pozostawiam Andrzejowi i jego pacjentom. Może uda mi się odnaleźć cząstkę własnych demonów?

Łukasz Adamski