Śmierć głogowskiego radnego Pawła Chruszcza wstrząsnęła każdym, kto choćby zetknął się z rozmachem jego działalności. Pasja i dociekliwość zostały brutalnie stłamszone wraz z zakończeniem stosunkowo krótkiego życia społecznika. Jednak oprócz tragicznego wymiaru tej historii, trudno unikać pytań o stan państwa, w którym dochodzi do „tajemniczych samobójstw”.

Ledwo ucichły fanfary obwieszczające, że Polska to wolny i demokratyczny kraj, bo „u nas nie ma Kuciaka”, a tymczasem tysiące osób zastanawia się, kto zabił Pawła Chruszcza. Nikt nie wierzy w samobójstwo brata posła WiS.

Wątpliwości budzą działania organów ścigania. Sekcja zwłok została przeprowadzona w Głogowie (dopiero po 30 godzinach), czyli w mieście, na terenie którego działał Chruszcz i wreszcie na terenie którego mógł podpaść kilku ważnym osobom. Trudno też zrozumieć, że to akurat kibice Chrobrego Głogów i ochotnicy z OSP znaleźli ciało radnego (co wówczas robiła policja?). Idąc dalej trudno zrozumieć, że człowiek dysponujący obszerną wiedzą nt. możliwych nieprawidłowości w jednej ze spółek Skarbu Państwa, który wreszcie miał przekazać poufne informacje ministrowi Maciejowi Wąsikowi, nie był należycie chroniony. Dlaczego polskie służby nie były w stanie zapewnić tego niezbędnego minimum?

Z drugiej strony, dobrze się stało, że Prokuratura Krajowa objęła nadzór nad sprawą, śledztwo zostało przekazane do Prokuratury Okręgowej w Legnicy, a raportów w sprawie zażądał sam premier. Tylko czy musiało dojść do tragedii, żeby rozpaczliwy krzyk Pawła Chruszcza, obywatela RP, był usłyszany?

Dziwi również lekceważenie tematu przez media. W dobie infantylnych tłiterowych nawalanek na zasadzie „jedna baba drugiej babie” ucieka gdzieś sens zawodu dziennikarza. A jeśli nie teraz, to kiedy do jasnej cholery pismaki mają chwytać za klawiatury i przejmować się rolą?! Czy musi dojść do kolejnej tragedii?