W związku ze stanowiskiem Rady Konferencji Episkopatu Polski ds. Migrantów i Uchodźców

„Ewangeliczna figura pobitego i znękanego człowieka, wobec którego mamy obowiązek stać się miłosiernymi Samarytanami”, to niejedyny punkt odniesienia dla rozumienia problemu nielegalnych imigrantów. Spora ich część to barbarzyńcy, którzy zaczynają sprawiać kłopoty podobne do tych, które znamy z relacji z krajów bogatego Zachodu. Prawdą jest, że nasi przodkowie też byli barbarzyńcami, ale dzięki Kościołowi i kulturze chrześcijańskiej stali się Europejczykami. Ludzie średniowiecza wychodzili z lasów i budowali katedry, które stoją do dzisiaj i do dzisiaj zachwycają. Z kultury duchowej średniowiecza, przy zaangażowaniu duchowieństwa, powstawały uniwersytety, które nie były powtórzeniem czy wskrzeszeniem starożytnych akademii.

Bp Krzysztof Zadarko chwali Centra Integracji Cudzoziemców. Nic jednak nie pisze o aktywności misyjnej Kościoła w stosunku do niechrześcijańskich imigrantów. Czyżby Kościół zwolnił się z obowiązku misji ad gentes? Biskup Zadarko mówi też o dobrodziejstwie międzykulturowego spotkania. Rzecz w tym, że nie każde międzykulturowe spotkanie jest ubogacające. W związku z tym Kościół jest powołany do ewangelizacji kultur. W tekście Księdza Biskupa ta sprawa nie wybrzmiewa.

Jednym z wielu problemów jest stosunek części imigrantów do pracy. Wielu z nich chce żyć z pomocy socjalnej. Tym, którzy naiwnie taką pomoc wszystkim stroniącym od pracy przyznają, oraz tym, którzy pracować nie chcą, dedykuję słowa św. Pawła: „Kto nie chce pracować, niech też nie je” (2 Tes 3, 10).

W kwestii imigrantów potrzebny jest zdrowy rozsądek i dojrzała troska o dobro wspólne. Podobają mi się słowa św. Teresy od Jezusa z jej Drogi doskonałości: „Osoba bez rozsądku nie wiem, na co może się przydać w zgromadzeniu, chyba na to, żeby zawadzać i szkodzić” (14, 2).