1 lipca 1569 zawarta została unia polsko-litewska, tym samym powstała Rzeczpospolita Obojga Narodów. Wspólne państwo Polaków i Litwinów trwało przez ponad dwa wieki – aż do czasu, kiedy zniknęło z mapy Europy po rozbiorach w 1795 roku.

Więzi wzmocnione przez Unię Lubelską, poprzedniczkę Unii Europejskiej, a także lekcje przeszłości powinny nam służyć teraz i w przyszłości

—mówił w czasie Mszy Św. odprawionej z okazji tej ważnej rocznicy metropolita wileński Gintras Grušas.

Abp Gintras Grušas w homilii mówił:

Bóg powołuje jednostki i narody do jedności z Bogiem i sobą nawzajem. Apostoł Paweł natomiast przypomina o innym aspekcie powołania. Ku wolności wyswobodził nas Chrystus, dlatego powinniśmy w niej trwać i nie poddawać się na nowo pod niewolę, także niewolę grzechu.

Jak informuje serwis gosc.pl, abp podkreślił, że wolność jest celem również dla narodów dążących do zabezpieczenia się przed uciskiem, na wiele sposobów chcących utrzymać swobody obywateli, by mogli także w sposób wolny czcić Boga.

Dzisiaj, gdy obchodzimy 450. rocznicę zawarcia Unii Lubelskiej, uznajemy jej historyczną doniosłość dla naszych narodów. Ale chcemy także wyciągnąć wnioski z jej niedociągnięć. Przez wieki jej znaczenie było różnie interpretowane przez historyków. Było to z jednej strony zabezpieczenie naszych interesów i wzmocnienie obrony przed zewnętrznymi agresorami; był to pakt dwóch katolickich narodów, zabezpieczający wiele korzyści. Ale z drugiej strony widzimy elementy ludzkiej słabości, które ujrzały światło dzienne przy realizacji niektórych postulatów

—mówił metropolita wileński.

Dodał, że wspólna wiara katolicka odegrała wielkie znaczenie dla jedności obu narodów, podobnie jak wspólni święci: św. Jadwiga królowa, św. Kazimierz, św. Rafał Kalinowski, św. Andrzej Bobola, św. Faustyna Kowalska, bł. Michał Sopoćko, bł. Jerzy Matulewicz czy niedawno wyniesiony na ołtarze bł. Michał Giedroyć.

Metropolita wileński przywołał również słowa Jana Pawła II z 2003 r. o budowaniu wspólnoty ducha, gdy Litwa i Polska wstępowały do Unii Europejskiej.

Wspominając dzieło Unii Lubelskiej, skorzystajmy z okazji, by odnowić nasze indywidualne wezwanie i powołanie, a także wezwanie katolickich narodów, by podjąć społeczne zaangażowanie dla powszechnego dobra wszystkich ludzi, byśmy budowali prawdziwą wspólnotę opartą na chrześcijańskich wartościach

ann/gosc.pl