Czy Kościół pada ofiarą „długiego marszu przez instytucje”?

W 2009 roku na łamach kwartalnika „Fronda” opublikowałem esej pt. „Wojna Benedykta”, w którym opisywałem m.in. strategię lewicy realizującą program „długiego marszu przez instytucje”, sformułowany jeszcze przed II wojną światową przez Antonio Gramsciego. Projekt polegał on na wnikaniu, przejmowaniu i przekształcaniu od środka szkół, uczelni, czasopism, gazet, teatru, kina, sztuki – po to, by zmienić dominującą kulturę na lewicową.

Pod koniec tekstu napisałem zdanie:

„Długi marsz przez instytucje” zakończy się sukcesem dopiero, gdy nowe wartości przyjmie ostatnia instytucja – Kościół katolicki”.

Wtedy nie słyszałem jeszcze o intelektualnym uczniu Gramsciego – Ernesto Buonaiutim, byłym księdzu, ekskomunikowanym za szerzenie herezji, który przedstawił projekt „wrogiego przejęcia” Kościoła. Zarysowana strategia była analogiczna jak w „długim marszu przez instytucje”, a jej celem było miękkie przekształcenie katolicyzmu w protestantyzm.

Wtedy nie słyszałem jeszcze o Belli Dodd, jednej z najbardziej wpływowych osób w Komunistycznej Partii Stanów Zjednoczonych w latach 1927-1949, która zeznając pod przysięgą w 1953 roku w Senacie USA przed Komisją Śledczą ds. Działalności Antyamerykańskiej powiedziała:

W latach trzydziestych wprowadziliśmy tysiąc stu mężczyzn do kapłaństwa, aby zniszczyć Kościół od wewnątrz. Chodziło o to, aby ci ludzie zostali wyświęceni, a następnie wspięli się po drabinie wpływów i władzy jako prałaci i biskupi.

To nie ja wymyśliłem. To słowa ludzi zaangażowanych w krzewienie lewicowych idei. Oni mówią, że już kilkadziesiąt lat temu został przedstawiony konkretny program (Ernesto Buonaiuti) i już kilkadziesiąt lat temu był on realizowany (Bella Dodd).

Marsz przez instytucje miał być długi. Ale jak długi? Miał przynieść owoce we właściwym czasie. Czy żyjemy już we właściwym czasie?