Św. Jan Paweł II w czasie swojej podróży apostolskiej do Kazachstanu w 2001 r. powiedział o nim:
Ks. Władysława Bukowińskiego wielokrotnie spotykałem i zawsze podziwiałem za kapłańską wierność i apostolski zapał. Był szczególnie związany z Karagandą. Pragnę dzisiaj złożyć w imieniu Kościoła hołd zarówno jemu jak i wszystkim zesłańcom.
Służebnica Boża S. Emanuela Kalb przyszła na świat 26 sierpnia 1899 r. w Jarosławiu w wierzącej rodzinie żydowskiej jako najstarsza z sześciorga dzieci. Szkołę podstawową ukończyła w Rzeszowie w 1915 r. W 1916 roku przeżyła śmierć matki, która podczas epidemii tyfusu przez osiem miesięcy pielęgnowała chorych i zaraziła się tą chorobą. Po ukończeniu siedemnastu lat Służebnica Boża zachorowała i znalazła się w szpitalu, gdzie zetknęła się z siostrami zakonnymi. Nawiązała z nimi serdeczny kontakt i prowadziła długie rozmowy. W czasie tych rozmów zapoznała się bliżej z postacią Chrystusa i uwierzyła, że jest On obiecanym Mesjaszem. Po odzyskaniu zdrowia i przygotowaniu się do Chrztu świętego przyjęła ten sakrament w dniu 18 stycznia 1919 r. w katedrze przemyskiej. W maju tego samego roku przystąpiła do sakramentu bierzmowania. W 1923 r. w Państwowym Seminarium Nauczycielskim w Krośnie złożyła egzamin dojrzałości uprawniający ją do podjęcia pracy nauczycielskiej w publicznych szkołach ludowych.
Kierując się wewnętrznym natchnieniem, w 1927 r. wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Kanoniczek Ducha Świętego w Krakowie przy ul. Szpitalnej 12. W Zgromadzeniu pracowała jako nauczycielka w szkołach prowadzonych przez Siostry oraz w przedszkolach. Ciesząc się pełnym zaufaniem przełożonych, zajmowała odpowiedzialne stanowiska we wspólnocie zakonnej. Była mistrzynią nowicjatu, przełożoną domu, sekretarką generalną i zastępczynią przełożonej.
Prowadziła bardzo głębokie życie wewnętrzne. Na polecenie spowiednika i przełożonych pisała Dziennik. W nim przedstawiła swoją drogę do wiary katolickiej, notowała przeżycia duchowe, łaski modlitwy i doświadczenie mistycznego zjednoczenia z Chrystusem Cierpiącym Oblubieńcem.
Dnia 2 lutego 1935 r. oddała się całkowicie Bogu przez ręce Maryi. W 1941 r. złożyła ponadto akt ofiarowania za naród żydowski, „by poznał Światło Prawdy, którą jest Chrystus”. Ofiarowała się również za kapłanów. W tych intencjach znosiła cierpienia, pokusy niewiary, dolegliwości fizyczne, utratę słuchu przez ponad czterdzieści lat. Z wielką wytrwałością modliła się o zbawienie dusz, jednocząc się z Chrystusem w Ofierze Eucharystycznej, w której uczestniczyła nawet kilkakrotnie w ciągu dnia.
Od 1957 r. do końca swego życia przebywała we wspólnocie w klasztorze przy ul. Szpitalnej 12 w Krakowie, pełniąc obowiązki bibliotekarki. Wszystkich budowała wiernością Bogu w wypełnianiu zobowiązań życia zakonnego. Zmarła w opinii świętości w Krakowie, dnia 18 stycznia 1986 r. Pochowana została w grobowcu zakonnym na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.
bzm/KAI
Drukujesz tylko jedną stronę artykułu. Aby wydrukować wszystkie strony, kliknij w przycisk "Drukuj" znajdujący się na początku artykułu.
Św. Jan Paweł II w czasie swojej podróży apostolskiej do Kazachstanu w 2001 r. powiedział o nim:
Ks. Władysława Bukowińskiego wielokrotnie spotykałem i zawsze podziwiałem za kapłańską wierność i apostolski zapał. Był szczególnie związany z Karagandą. Pragnę dzisiaj złożyć w imieniu Kościoła hołd zarówno jemu jak i wszystkim zesłańcom.
Służebnica Boża S. Emanuela Kalb przyszła na świat 26 sierpnia 1899 r. w Jarosławiu w wierzącej rodzinie żydowskiej jako najstarsza z sześciorga dzieci. Szkołę podstawową ukończyła w Rzeszowie w 1915 r. W 1916 roku przeżyła śmierć matki, która podczas epidemii tyfusu przez osiem miesięcy pielęgnowała chorych i zaraziła się tą chorobą. Po ukończeniu siedemnastu lat Służebnica Boża zachorowała i znalazła się w szpitalu, gdzie zetknęła się z siostrami zakonnymi. Nawiązała z nimi serdeczny kontakt i prowadziła długie rozmowy. W czasie tych rozmów zapoznała się bliżej z postacią Chrystusa i uwierzyła, że jest On obiecanym Mesjaszem. Po odzyskaniu zdrowia i przygotowaniu się do Chrztu świętego przyjęła ten sakrament w dniu 18 stycznia 1919 r. w katedrze przemyskiej. W maju tego samego roku przystąpiła do sakramentu bierzmowania. W 1923 r. w Państwowym Seminarium Nauczycielskim w Krośnie złożyła egzamin dojrzałości uprawniający ją do podjęcia pracy nauczycielskiej w publicznych szkołach ludowych.
Kierując się wewnętrznym natchnieniem, w 1927 r. wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Kanoniczek Ducha Świętego w Krakowie przy ul. Szpitalnej 12. W Zgromadzeniu pracowała jako nauczycielka w szkołach prowadzonych przez Siostry oraz w przedszkolach. Ciesząc się pełnym zaufaniem przełożonych, zajmowała odpowiedzialne stanowiska we wspólnocie zakonnej. Była mistrzynią nowicjatu, przełożoną domu, sekretarką generalną i zastępczynią przełożonej.
Prowadziła bardzo głębokie życie wewnętrzne. Na polecenie spowiednika i przełożonych pisała Dziennik. W nim przedstawiła swoją drogę do wiary katolickiej, notowała przeżycia duchowe, łaski modlitwy i doświadczenie mistycznego zjednoczenia z Chrystusem Cierpiącym Oblubieńcem.
Dnia 2 lutego 1935 r. oddała się całkowicie Bogu przez ręce Maryi. W 1941 r. złożyła ponadto akt ofiarowania za naród żydowski, „by poznał Światło Prawdy, którą jest Chrystus”. Ofiarowała się również za kapłanów. W tych intencjach znosiła cierpienia, pokusy niewiary, dolegliwości fizyczne, utratę słuchu przez ponad czterdzieści lat. Z wielką wytrwałością modliła się o zbawienie dusz, jednocząc się z Chrystusem w Ofierze Eucharystycznej, w której uczestniczyła nawet kilkakrotnie w ciągu dnia.
Od 1957 r. do końca swego życia przebywała we wspólnocie w klasztorze przy ul. Szpitalnej 12 w Krakowie, pełniąc obowiązki bibliotekarki. Wszystkich budowała wiernością Bogu w wypełnianiu zobowiązań życia zakonnego. Zmarła w opinii świętości w Krakowie, dnia 18 stycznia 1986 r. Pochowana została w grobowcu zakonnym na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.
bzm/KAI
Strona 2 z 2
Publikacja dostępna na stronie: https://wpolityce.pl/kosciol/275137-dobra-wiadomosc-z-watykanu-droga-do-beatyfikacji-ks-bukowinskiego-otwarta?strona=2
