Boże Ciało i wolnomyśliciel Wolter. "Nawet najwięksi wolnomyśliciele muszą przyznać, że istnieje przerastająca nas tajemnica…"

Francuski filozof Jean Marie Arouet, znany bardziej jako Wolter, słynął ze swojego odrzucenia chrześcijaństwa, Biblii, Kościoła katolickiego i dogmatów wiary. Z drugiej strony odrzucał jednak ateizm, a nawet ufundował kościół katolicki w Ferney.

Jedno z najdziwniejszych wydarzeń w jego życiu związane było ze świętem Bożego Ciała, obchodzonym w Paryżu w czerwcu 1725 roku. Ulicami francuskiej stolicy szły wówczas procesje, w których uroczyście niesiono monstrancję z Najświętszym Sakramentem. Jedna z takich procesji w dzielnicy Saint-Antoine przechodziła obok domu, w którym mieszkała Anna Charlier la Fosse, żona stolarza. Ta 45-letnia kobieta od dawna nie opuszczała mieszkania, gdyż była sparaliżowana i musiała leżeć w łóżku. Lekarze nie dawali jej żadnych szans na wyzdrowienie. Do ulubionych lektur Anny należała Biblia, którą czytała każdego dnia. W tamtym czasie szczególnie często wracała do tych scen w ewangeliach, w których Chrystus uzdrawiał nieuleczalnie chorych, chromych i sparaliżowanych.

Gdy nadeszło święto Bożego Ciała, kobieta poprosiła domowników, by posadzili ją na krześle ustawionym przed drzwiami domu. Mówiła, że chce obserwować procesję i oddać hołd Jezusowi. Kiedy nadciągnęli ludzie i zobaczyła wiatyk, a pod nim księdza niosącego monstrancję z Najświętszym Sakramentem, rzuciła się do przodu, prosto pod nogi idących. Z ogromnym wysiłkiem, czołgając się po ziemi, dotarła pod stopy kapłana. Duchowny zatrzymał się, a razem z nim cała procesja. Niektórzy myśleli, że kobieta oszalała. Ona jednak powtarzała w kółko: „Panie, jeśli zechcesz, możesz mnie uzdrowić!” Ktoś złapał jej ramię, chcąc usunąć ją z drogi. I wtedy Anna wstała o własnych siłach. Po raz pierwszy od wielu lat mogła samodzielnie chodzić. Razem z procesją udała się do kościoła.

Wieść o cudownym uzdrowieniu sparaliżowanej żony stolarza lotem błyskawicy obiegła stolicę Francji. Kardynał Paryża Louis Antoine de Noailles powołał komisję medyczną, w skład której weszło pięciu uznanych paryskich lekarzy, by zbadali przypadek uleczonej kobiety. Potem zasięgnął rady zaufanych teologów. W rezultacie 10 czerwca 1725 roku wydał dekret, w którym stwierdzał, że nie ma żadnego racjonalnego ani naukowego wytłumaczenia dla uzdrowienia Anny Charlier la Fosse i jedynym logicznym wyjaśnieniem tego fenomenu pozostaje działanie Jezusa obecnego w Eucharystii.

Historia ta stała się głośna w całej Francji, nic więc dziwnego, że zainteresował się nią 31-letni wówczas Wolter. Młody filozof postanowił osobiście poznać cudownie uleczoną kobietę. W listach do markizy Bernieres przyznawał później, że wielokrotnie spotykał się z Anną Charlier la Fosse i długo z nią rozmawiał. W jednej z owych korespondencji pisał:

Służę diabłu i Bogu równocześnie z płynnym przejściem. Mam lekki połysk pobożności, który podarował mi cud z dzielnicy Saint-Antoine.

Ateistyczny myśliciel słynął z tego, że nie przepuścił żadnej okazji, by drwić z religii katolickiej i wykazywać jej nieprawdziwość. Gdyby stwierdził fałszywość uzdrowienia, nie omieszkałby rozgłosić tego na cały świat jako przykład oszukiwania naiwnego ludu przez podstępny kler. A jednak w obliczu tego, co wydarzyło się w czerwcu 1725 roku w Paryżu, sam używał słowa „cud”. Wiadomo też, że wielokrotnie przyjmował u siebie w domu uzdrowioną kobietę i chętnie z nią rozmawiał, choć nie była ona wyrafinowaną intelektualistką, lecz raczej prostą kobieciną z ludu.

No cóż, są wydarzenia, wobec których nawet najwięksi wolnomyśliciele muszą uznać granice poznania rozumowego i przyznać, że istnieje pewna przerastająca nas tajemnica…