Bp Tadeusz Pikus nowym biskupem drohiczyńskim

Biskup Tadeusz Pikus został biskupem drohiczyńskim. Hierarcha ma 64 lata. Bp Pikus zastąpił bp Antoniego Dydycza.

Bp Pikus Jest doktorem teologii fundamentalnej i znawcą Kościoła na Wschodzie. Pracował duszpastersko i naukowo w Rosji, na Białorusi i na Litwie. Wykładał teologię ekumeniczną w Polsce oraz w Grodnie i w Wilnie. Zasiadał w gremiach Episkopatu zajmujących się kontaktami ekumenicznymi i dialogiem z islamem. Jego dewiza biskupia brzmi: Surrexit Dominus vere! (Pan prawdziwie zmartwychwstał!)

Tadeusz Piskus urodził się 1 września 1949 r. w Zabielu. Po ukończeniu Wyższego Metropolitalnego Seminarium Duchownego (WMSD) w Warszawie święcenia kapłańskie przyjął 7 czerwca 1981 r. z rąk bp. Jerzego Modzelewskiego. Tytuł magisterski uzyskał w 1981 r. na Akademickim Studium Teologii Katolickiej (ASTK) w Warszawie. Dwa lata później uzyskał na tej uczelni tytuł licencjata w dziedzinie patrologii.

W 1983 r. rozpoczął studia doktoranckie z teologii fundamentalnej na Uniwersytecie Nawarra w Pampelunie (Hiszpania). W 1985 r. obronił pracę doktorską. Po powrocie do Polski pracował jako referent w Sekretariacie Prymasa Polski, jednocześnie wykładając łacinę i teologię fundamentalną w WMSD. W 1987 r. został adiunktem na ASTK. W rok później rozpoczął pracę w seminarium duchownym jako prefekt-wychowawca. Od 1990 r. był sekretarzem Papieskiego Wydziału Teologicznego w Warszawie.

W 1990 r. skierowano go jako kapelana do pracy duszpasterskiej wśród Polaków w ówczesnym ZSRR i pracowników konserwacji zabytków w Moskwie. Tam też zorganizował Kolegium Teologii Katolickiej św. Tomasza z Akwinu a abp Tadeusz Kondrusiewicz mianował go dziekanem i wykładowcą teologii fundamentalnej na tej placówce (1991-92).

Powrócił następnie na stanowisko prefekta w seminarium duchownym w Warszawie i wykładowcy w PWTW. W tym czasie również wykładał w seminarium duchownym w Łowiczu. W 1994 r. ponownie wyjechał do Moskwy, aby zebrać materiały do pracy habilitacyjnej, tam też uczestniczył w seminariach profesorskich w Instytucie Prawosławnym św. Andrzeja. Po roku wrócił do swoich poprzednich obowiązków w seminarium w Warszawie.

W 1996 r. został mianowany duszpasterzem przedsiębiorców i organizatorów życia gospodarczego w Warszawie, a od 1997 r. był rektorem kościoła pw. Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny na Bielanach. W tymże roku rozpoczął wykłady z teologii fundamentalnej i ekumenicznej, a w rok później także religiologii w Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie. W tym samym czasie prowadził wykłady z tych dyscyplin w Grodnie na Białorusi i w Polskim Centrum Katechetycznym w Wilnie.

W 1997 r. został członkiem Rady Kapłańskiej i Kolegium Konsultorów Archidiecezji Warszawskiej na lata 1997-2002. Od 1997 r. należy do Warszawskiego Towarzystwa Teologicznego. W rok później został mianowany członkiem Czwartego Synodu Archidiecezji Warszawskiej.

W roku 1999 uzyskał tytuł doktora habilitowanego na podstawie rozprawy habilitacyjnej pt. „Aksjologiczny wymiar religii w twórczości Aleksandra Mienia. Studium analityczno-krytyczne”.

24 kwietnia 1999 r. Jan Paweł II mianował go biskupem pomocniczym archidiecezji warszawskiej, przydzielając stolicę tytularną Lisinia. Święcenia biskupie przyjął 8 maja 1999 r. w Archikatedrze św. Jana Chrzciciela w Warszawie z rąk kard. Józefa Glempa.

29 maja 1999 r. został przewodniczącym Wydziału Nauki Katolickiej i wikariuszem generalnym Archidiecezji Warszawskiej. W listopadzie 1999 r. decyzją Episkopatu został członkiem Rady ds. Ekumenizmu KEP. Następnie został włączony w skład Komisji Wychowania Katolickiego KEP. W latach 2000-2006 pełnił funkcję delegata ds. dialogu katolików i muzułmanów, zasiadał też w Zarządzie Głównym Rady Wspólnej Katolików i Muzułmanów w Polsce (2000-2004), od 2004 r. został członkiem tejże Rady.

W latach 2001-2006 z woli KEP był przewodniczącym Bilateralnego Zespołu Katolicko-Prawosławnego oraz członkiem Rady ds. Dialogu Religijnego i przewodniczącym Komitetu ds. Dialogu z Religiami Niechrześcijańskimi (2001-2006).

W 2002 r. uzyskał stanowisko profesora nadzwyczajnego w UKSW.

2 maja 2002 r. został wybrany na przewodniczącego Rady Programowej Zespołu Pomocy dla Kościoła Katolickiego na Wschodzie. Od 2003 r. pełnił funkcję delegata KEP ds. Duszpasterstwa Polskich Przetwórców Żywności. W 2004 r. został członkiem Zespołu KEP ds. Społecznych Aspektów Intronizacji Chrystusa Króla.

W latach 2005-2010 był przewodniczącym Zespołu KEP ds. Kontaktów z Polską Radą Ekumeniczną.

W październiku 2005 r. Ministerstwo Edukacji Narodowej nadało mu, za szczególne zasługi dla oświaty i wychowania „Medal Komisji Edukacji Narodowej”.

W 2006 r. został wybrany na przewodniczącego Rady ds. Ekumenizmu KEP. W dniu 14 kwietnia 2008 r. otrzymał od prezydenta RP tytuł naukowy profesora nauk teologicznych. 15 marca 2010 r. został powołany na członka Zespołu KEP do rozmów z Rosyjskim Kościołem Prawosławnym.

Obecnie bp Pikus jest członkiem Zespołu ds. Społecznych Aspektów Intronizacji Chrystusa Króla i delegatem KEP ds. Duszpasterstwa Polskich Przetwórców Żywności.

wrp,KAI