To więcej niż koronacja. W historii państw i narodów mają miejsce wydarzenia, których skutki sięgają daleko poza horyzont czasu

W historii państw i narodów mają miejsce wydarzenia, których skutki sięgają daleko poza horyzont czasu i wyobraźnię osób w nich uczestniczących. Do takich należy koronację pierwszego króla Polski Bolesława Chrobrego (18 kwietnia 1025 roku).

Dla współczesnych była on wielkim świętem młodego państwa polskiego bardzo wyraźnie pokazującym całej chrześcijańskiej Europie, że pojawia się nowy, poważny gracz, którego interesy polityczne, gospodarcze i społeczne trzeba będzie uwzględniać w polityce europejskiej. Zanim do niej doszło ojciec Bolesława, książę Mieszko I w roku 966 przyjął, wraz z polskim narodem chrzest (na podkreślenie zasługuje opinia wielu współczesnych historyków, że dokonał on tego aktu nie tylko ze względów politycznych, ale przede wszystkim z powodu nawrócenia się i uwierzenia w Jezusa Chrystusa).

Drugim ważnym wydarzeniem, prowadzącym do koronacji, była męczeńska śmierć świętego Wojciecha oraz pielgrzymka do Jego grobu cesarza niemieckiego Ottona III (tzw. Zjazd Gnieźnieński).W jej trakcie cesarz włożył na głowę Bolesława cesarski diadem i podarował księciu kopię włóczni św. Maurycego, uznając go tym samym za równego królom. Dodatkowo skutkiem Zjazdu było utworzenie arcybiskupstwa gnieźnieńskiego oraz biskupstwa w Krakowie, Wrocławiu i Kołobrzegu, co wyraźnie wzmocniło pozycję Polski na arenie międzynarodowej. Niestety z powodu przedwczesnej śmierci cesarza Ottona i zmiany koniunktury politycznej na formalną koronację pierwszego polskiego króla trzeba było czekać kolejne 25 lat. Dokonał jej, za zgodą papieża Jana XIX arcybiskup gnieźnieński Hipolit Wszystkie ww. wydarzenia pokazują jak znaczącą rolę w budowaniu młodego państwa polskiego odgrywał Kościół katolicki.

Dziś, gdy różne „burze” gromadzą się nad światem, warto sobie uzmysłowić, że drogą do uratowania zachodniej cywilizacji jest wzajemne poszanowanie współpracy Kościoła i władzy cywilnej oraz przypomnieć słowa Jana Pawła II wypowiedziane w trakcie pierwszej pielgrzymki do Ojczyzny: „Nie sposób zrozumieć dziejów Narodu Polskiego – tej wielkiej tysiącletniej wspólnoty, która tak głęboko stanowi o każdym z nas – bez Chrystusa”.