15 lipca 1410 roku rycerze Królestwa Polskiego i Wielkiego Księstwa Litewskiego pokonali wojska Zakonu Krzyżackiego w Bitwie pod Grunwaldem. Była to jedna z największych bitew średniowiecznej Europy, a zarazem - starcie dwóch najpotężniejszych armii tamtych czasów.

Starcie cywilizacyjne

Był to największy triumf oręża polskiego. Znienawidzeni Krzyżacy ponieśli klęskę, która uniemożliwiła im dalszy rozwój Państwa Zakonnego i zmniejszyła wpływ niemieckiego zakonu na rzeczywistość naszego rejonu Europy.

To był pewien symbol konfrontacji polsko-niemieckiej, nie tylko polityczno-wojskowej, ale także cywilizacyjnej. Pamiętano, zwłaszcza podczas zaborów, o tym, że wojska polsko-litewskie były wówczas na tyle potężne, że ten żywioł niemiecki – bo wówczas bardzo podkreślano niemieckość Zakonu Krzyżackiego – były w stanie rozgromić i powstrzymać

— mówił kilka lat temu w wywiadzie dla wPolityce.pl prof. Wojciech Roszkowski.

CZYTAJ RÓWNIEŻ: Prof. Wojciech Roszkowski: „Bitwa pod Grunwaldem to jest część naszego dziedzictwa historycznego”. NASZ WYWIAD

Jedna z największych bitew średniowiecznej Europy

Bitwa pod Grunwaldem była jednym z największych starć średniowiecznej Europy. To szczególnie ważne wydarzenie w historii Polski, które pozwoliło odeprzeć germańskie zagrożenie i miało ogromny wpływ na późniejsze stworzenie wspólnego państwa polsko-litewskiego.

Cała bitwa trwała ok. 6 godzin i zakończyła się jednoznacznym zwycięstwem strony polskiej i śmiercią wielkiego mistrza Zakonu, Ulricha von Jungingena. Po stronie niemieckiej walczyli rycerze zaciężni z wielu państw zachodniej Europy. Po stronie polskiej, oprócz wojsk litewskich, byli też Rusini, rycerze czescy i jeźdźcy tatarscy. Wojskami polskimi dowodził król Polski Władysław Jagiełło, a litewskimi Wielki Książę Witold.

O zwycięstwie pod Grunwaldem zadecydowała nie tylko siła zbrojna. Dużą rolę odegrała polska dyplomacja i wywiad.

Bitwa pod Grunwaldem w świadomości Polaków

W XIX i XX wieku tradycja Grunwaldu była bardzo ważna dla Polaków, gdyż służyła podnoszeniu dumy narodowej i świadczyła o żywotności polskiego etosu w latach zaborów i braku niepodległości. Dziś to odległe w czasie starcie między połączonymi siłami polsko-litewsko-tatarskimi a wojskami krzyżackimi i ich gośćmi z zachodniej Europy możemy swobodniej traktować, lecz wciąż powinniśmy pamiętać jako ważnej cząstce naszej historii.

mall/PAP/wPolityce.pl